Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Είναι η αποδοχή του γεγονότος του ελευθερου εατού , του ‘’άλλου’’ και του δικού του , η ένωση του φωτός με το σκοτάδι .
Εκεί οι πληγές θα ουλοποιηθούν.Θα είναι θεραπευμένες , αλλά θα υπάρχει πάντα το σημάδι της πάλης.
Πρέπει να προ’υ’πάρξει μάχη πριν την τελική αποδοχή . Πρίν την μορφοποίηση της άυλης χαράς του ανταμώματος.Είναι η πάλη του καθενός με τονεαυτό του . Του ‘’εντός ‘’ με το ‘’εντός’’. Μεχρης ωσπου , το ‘’εντός’’ , να βγεί προς τα έξω και να γίνει η αποδοχή του όλου. Της αρχεγονης πιθανότητας , της νέας μορφής. Της δημιουργίας.
Πρίν την δημιουργία λοιπόν , ελευθερόνονται οι στρατοί των δράκων και των κάστρων . Πρέπει να σπάσουν τα κάστρα , για να ανασάνουν τα όρη των ποιητών με τις κρυμμένες φτερούγες.
Μικρά χαμόγελα του φωτός κρυφοκοιτάζουν το σκοτάδι. Και μέσα του, ανάβουν , αιώνια άστρα , οι απεραντοσύνες των τραγουδιών που δεν έχουν τραγουδηθεί ακόμη.
Η αποδοχή κάνει το αδύνατο , δυνατό . Όσο υπάρχουν οι στιγμές που περιμένουν να τραγουδηθούν , όλα είναι εφικτά.
Για να αναγνωρίσεις το αδιέξοδο , πρέπει να έχεις μάθει πρώτα τι είναι ο δρόμος και μετά να φτιάξεις εσύ ο ίδιος δρόμο, πέρα πο το τέλος του πόνου. Γιατί ο πόνος είναι μια υπενθύμηση ότι κάτι δημιουργήται ή ότι κάτι πρέπει να διορθωθεί , σε μια αναζήτηση πέρα από τα όρια του ‘’εντός’’.
Είναι η βεβαιότητα ότι πάντα θα έρχεται η άνοιξη . Και ότι την ακολουθεί , αποτελεί απλώς προάγγελο της νέας αφιξής της.
Η αέναη διαδοχή των ελιγμών που οδηγούν στο άγγιγμα του φωτός.
Όλοι είναι ποιητές πάνω στα όρη της απεραντοσύνης και έχουν πανωφόρι τους ,τα φτερά τους.
Το πέταγμα από το άπειρο στο άπειρο , είναι το χάδι , το αντάμωμα της απόλυτης διαδοχικότητας με τον τελικο στόχο της , που είναι η αποδοχή της ύπαρξης του αιωνίως καινούργιου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου