Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

…Και καπου μακριά ακούγεται η φωνή του μαέστρου , να λέει , ότι , οποιος παίζει καλα τη σιωπή , παίζει καλα το τάνγκο . Οι νότιες γειτονιές του Μοντεβιδέο , γεννησαν το τάνγκο . όλες οι νότιες γειτονιές χορεύουν στους ρυθμούς των ονείρων . Φτιαχνουν ρυθμούς από τα λάθη και γελούν . Τότε συνηθιζουν να παίζουν οι εμπειρίες , σαν μοισικοί , πέρα από τις νότες. Μη μένεις πισω στο ρυθμό . Η φωνη χάνεται στην ομίχλη μακρινών λιμανιών . Τότε , πρέπει να χορέψεις τη σιωπή . Οι σιωπές , οι μουσικές παύσεις , χαρακτηρίζουν τους παθιασμένους ρυθμούς και προετοιμάζουν την ανυπομονισια σου, γι ‘ αυτό που θα επακολουθήσει. Για την ηδονική κορύφωση της στιγμής . Για την ανακούφηση της εκπλήρωσης . Οταν  θα είσαι έτοιμος , τότε θα μάθεις να παίζεις τις σιωπές . Χωρις τις σιωπές , θα υπήρχε παραφωνία στο παθιασμένο τάνγκο του δειλινού. Οι χα’ι’νιδες του απείρου εχουν στησει το γλέντι τους στα χαράκια των λογισμών . Στις σχισμές του βράχου της επιθυμίας . Εκεί , που είναι προστατευμένοι από τα μάγια των αστερισμών, που θέλουν να καθορίσουν το ακαθόριστο. Απόψε θα γίνουμε χα’ι’νιδες του ονείρου.
…Κάποιες φορές οι σιωπές είναι μακρόσυρτες. Σα να τραγουδούν κρυμένες στιγμές που περιμένεις να ‘ ρθουν . Τότε είναι σα ματωμένο σπαθί που μόλις εχει κόψει αυτό που δεν λύθηκε . Τότε η απρόσμενη παύση , σηματοδοτεί την έλευση του αυγερινού , του γιού της Αυγής , μέσα παο μια ρυθμικη ομίχλη ,που την προκαλεί η κόνη από τις πιο μακρινές ερήμους των στιγμών . Είναι μια ψεύτικη συνεφιά που δεν θα φέρει βροχή , παρα μόνο το χαμογελαστό δάκρυ του νοτιά . Που μοιάζει με τα παιδικά δάκρυα από γινάτι , που εξαφανίζονται  σε φευγαλέα  δεύτερα του λεπτού και αιτία είναι το αγκάλιασμα , η ασφάλεια της αγάπης και η υπενθύμηση της ότι είναι εκεί  παρούσα , ανεξάρτητα αν στη δεδομένη νότα αυτή σιωπά. Είναι γιατί ετοιμάζεται να αποφασίσει .Οι σκιές εναλασσονται σε ένα παιχνίδισμα του φωτός μέσα στο απλωμένο σεντόνι της ζεστης σκίνης των στιγμών που έχασαν τις ερήμους τους και γελούν γι ‘ αυτό . Τους αρέσει . Κάθε χαμένη έρημος είναι ανα νεογέννητο δάσος με πηγες που ψιθυρίζουν τα μυστικά τους και που είναι το καταφ΄υγιο του ανταμώματος του σκοταδιού με το φως.Εκεί που οι σιωπές κεντούν το υφάδι της δημιουργίας νέων πιθανοτήτων .Η σιωπη είναι μια αναλαμπή , σκοτάδι και φως μαζί , που δίνει συναίσθημα στον ήχο του ψιθυρίσματος. Πέρα από τα όρια κρύβεται η επεξηγηση , η αλήθεια , η λύση.Εκεί που δεν υπάρχουν τα σύνορα που εσύ ο ίδιος εχεις βάλει στον εαυτό σου . Τότε θα γελάσει το σκοτάδι καθώς θα χάνεται στην ατέρμονη ζεστή αγκαλιά και θα γίνεται ένα μαζί του. Κοντά στις πηγες της μεταμόρφωσης που βρίσκεται στο απυροβλητο των σιωπών.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου