Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

ΟΙ ΓΕΛΑΣΤΕΣ ΠΛΗΓΕΣ

Πηγή τσ’ αγάπης , σκοτεινιά , του Ερωντα τα πάθη , νύχτα κρατείς μεσ’ στ’ όνειρο , οσα ο νούς μου πλάθει . Π’ ακροβατεί στο ουρλιαχτό του δειλινού π’ ιδρώνει , γιατί τη νύχτα πεθυμά , τη μέρα τη σκοτώνει . Κι απόης , σα γυμνά σπαθιά λυγίζουν τα κλωνάρια ,στων πόνων τ’ άγραφο χαρτί , σκιές δίχως αχνάρια . Κι είναι πληγές απού ρωτούνε τ’ άστρη αν θα πρέπει που ‘ ναι ανοιχτές να χαίρονται , να ‘ χουν τα δάκρυα , ‘Επη. Να κάνουνε τις πεθυμιές , φλόγες γερές , να καίνε κι ύστερα με το αίμα τους , πως ξεδιψούν να λένε. Κι ο χρόνος μόνος ν’ απορεί , δύναμη πούθε παίρνουν , και αψηφούνε τσ’ ασκιανούς κι αυτόνε τονε  γδέρνουν . Είναι πληγές απου ‘ χουνε νύχια γαμψά σαν όρνια και δε πονούνε , δείχνουνε , στο χρόνο περιφρόνια. Κι ακροβατούν στους σκιανούς και ζωντανή κρατάνε , τη φλόγα μέσα της ψυχής , ποτέ δε λησμονάνε . Σαν αμαζόνες έκοψαν το ένα τους το στήθος , για να χωράει το σπαθί στου στέρνου τους το βύθος.

Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Αυρα γυμνή

Το χάδι είναι μια πληγή , πληγές απου γιατρεύει , ειν ‘ η αυγή που μάτωσε και δειλινό γυρεύει. Γυμνή μου αύρα πως μπορείς να τις γεννάς τις φλόγες , ανάσα- χάδι τ’ ουρανού εις τις αυγής τις ρόγες . Ξέχασες πού ταξίδεψες και πούθε αρχινούσες , κλαδιά του ήλιου προσπερνάς , κραυγές π’ αναζητούσες.Οι δρόμοι σου , είναι σύντροφοι, φίλοι , συνοδοιπόροι , αγρίμια απου αλιχτούν για να τ’ ακούν τα όρη. Κι αυτά δακρύζουν , γίνονται τ’ ονείρου δροσουλίτες , απού νικούν τα σύνεφα , απού νικούν τις ήττες .Ζητάς να βρείς πού ξεκινά αυτό που τελειώνει , για να πετάξεις τ’ αύριο , το ‘’τώρα’’ που σκοτώνει . Σαν είσαι τέλος σταματούν να σε αγγίζουν φόβοι , είσαι φωτιά και ασκιανός , σκαρί απού ξεκόβει . Κι αφήνει πίσω τις στεριές , χορεύει με τσ’ ανέμους κι ακροβατεί στην άβυσσο κι αποζητεί πολέμους. Και είναι οι αστερισμοί αγκάλες που τις νύχτες , σιωπηλές χαρίζονται , κλείσε τα μάτια , σφίχτες . Κι ύστερα άναψε τσ’ αυγές ,σβύσε τα δειλινά σου , σήκωσε ότι έπεσε , σπάσε τα πύληνά σου.’Κει που τελειώνει η αρχή , μιάν άλλη αρχή αρχίζει , φίλος του Αδη σα γεννείς το γέλιο σου θ’ ανθίζει .Γιατί θα ξέρεις πως θα ζεις την κάθε σου τη μέρα , σαν τελευταία να ‘ ναι αυτή , κάνε τα όρια πέρα. Αυρα γυμνή θε να γεννείς , απού γεννά τις φλόγες , γίνε ουρανός που χάθηκε σε μιάς  γοργόνας ρόγες.

το τέλος του απείρου

Η Φλόγα σκοτώνει τη δροσοσταλίδα . Και ύστερα μέσα από την πάχνη των λογισμών , ξημερώνει το άλικο. Πέρα από το μονοπάτι, κρύβονται τα ελαφίσια μάτια της πεθυμιάς . Πέρα από τους αστερισμούς , η κρυφή μουσική . Αν την ψηλαφίσεις , θα πει ότι έμαθες , … λέει το σκοτάδι στο φώς . Ζεστή σκέψη , αυτήπου τελικά αποδέχτηκε αυτό που αρνιόνταν , μα ήταν δικό της .Ενα γέλιο ξυπνά τη σιωπή . Και μέσα από το όνειρο , βγαίνουν , μεγαλοπρεπή , τα όρη της αυτογνωσίας . Το άπειρο τελειώνει όταν το κάνεις δικό σου . Όταν γίνεσαι ένα με αυτό. Η στιγμή είναι τότε που θα γεννηθεί το αληθινό . Αυτό που πάνατα υπήρχε αλλά περιμενε να το δεχτείς για να γεννηθεί . Μια σταγόνα που φλέγεται ξεφεύγοντας από την άβυσσο. Η άκρη είναι η αρχή. Η άκρη είναι το τέλος . Η σκοτεινή θεά των οριζόντων ράβει με τα μεταξωτά της δάκρυα . Ειπες ‘’είμαι εγώ ‘’ και το άπειρο κουλουριάστηκε στο ‘’εντός ‘’. Τώρα γίνατε φίλοι . Αγρίμι βρεγμένο που δεν αποχωρίζεται τα όρη για την εφήμερη ζεστασιά. Αναχωριτής της αυγής , άγγελος έκπτωτος , που τελικά βρήκε το δρόμο του , ο άνεμος.Ψιθυρίζει σε ένα πέλαγο αλαβάστρινα μαλλιά. Κι αυτά κυματίζουν , έρωντες πειραχτήρια. Εχει μια μουσική η σιωπή . Ξεχωριστή για τον καθένα . Εχει μια μυρωδιά η σιωπή . Ξεχωριστή για τον καθένα. Κοιμάται το σκοτάδιστα σεντόνια του φωτός , όταν αυτό λείπει . Του αρέσει . Νιώθει την αύρα του . Κι ας λείπει . Είναι εκει . Δικό  του . Περα από το συμβατικό . Το πεπερασμένο . Το άπειρο τέλειωσε . Εγινε δικό του . Γελάνε οι Δράκοι πισω από τα φλιγισμένα μουστακια τους . Τους αρέσει που οι νεότεροι μαθαίνουν . Γι αυτό ρίχνουν ένα τρυφερό , κρυφό χαμόγελο αποδοχής. Το μοίρασμα του μυστικού είναι αυτό που έχει σημασία. Το μοίρασμα . Όχι το μυστικό. Είναι δυσκολο να τα ξεχωρίσεις.Πρεπει πρωτα να πονέσεις μόνος για να δεχτείς το μοίρασμα. Το μυστικό δεν εχει και τόση σημασία. Είναι δικό σου και του άλλου , αυτό έχει σημασία . Να γίνετε η κρυφή ομάδα του ονείρου που συνωμοτεί γελόντας στους Ερωντες. Κι αυτοί κανουν πως δεν ξέρουν και στριφογυρίζουν αδιαφορα , με τα χέρια στις τσέπες τ’ ουρανού . Για να του κλέψουν την ανάσα και να την κάνουν το φιλί των πρωτων Εραστών. Να σπάσουν τους μύθους , σα ρόδι- αίμα , στους τοίχους των κάστρων που δεν έχουν λόγο να υπάρχουν. Γιατί η Ανοιξη άλωσε τις μοναχικές πολεμίστρες τους . Γιατι βρέθηκαν επιτέλους , στα ίδια σεντόνια ρου ‘’ εγώ’’ , το φως και το σκοτάδι . Σε ένα αιώνιο δώσιμο . Είναι το τέλος του απείρου . Ανάσα του δειλινού , καπνισμένη από τις καμινάδες της σκέψης . Δημιουργία . Αρωμα από το ιδρωμένο κορμί της Αυγής , η μυρωδιά της γέννησης του Εντός .Πεθυμιά που κρυβει το γέλιο της μη και το ματιάσουν τα μουχλιασμένα ‘’ πρέπει’’ . Βαθύ άλικο , ο θάνα τος του Αδη . Το άπειρο τελειώνει όταν γίνει δικό σου .