Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

σε νύχτα ελάσσονα...


Ένα adagio που μεταμορφώθηκε σε σουίνγκ, το λυκόφως. Παρεμπίπτοντες ήχοι, ως από τα ανοιχτά παράθυρα του νου.

Θα μπορούσε να ήταν μισοσβησμένη κάφτρα, που, αν και καπνιστής, σε ενοχλεί, το παράταιρο του χρόνου.

Εκπτωτα φθινόπωρα, ως η αβεβαιότητα της πιθανότητας.

Βέβηλος χορός εξωτικής κορασίδας σε λάθος τόπο, το κλεμμένο παρόν. Από μια οπτασία που είναι σχεδόν βέβαιη ότι αποτελεί παρουσία. Το όνειρο. Ως εκλιπούσα παρόρμηση που αφήνει έντονο άρωμα από τα μπαχάρια των ταξιδιών της αναζήτησης.

Ως adagio που χάθηκε σε μια διασκευή σουίνγκ.

Ένα γαλάζιο αναποφάσιστο. Χρόνος με ένα βεβιασμένο χαμόγελο.

Κάπου αλλού είναι λυκαυγές το δικό σου λυκόφως.

Μώβ στιγμές. Ανακατεμένο άλικο και μπλέ. Σχεδόν νύχτα. Σε ελάσσονα κλιμακα.

Νύχτα ελάσσονα…

 

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

ΑΛΙΚΟ ΑΛΑΝΙ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ...


Γέλιο, πίσω από διάφανες ομίχλες. Γέλιο, πίσω από νωχελικούς καπνούς. Γέλιο, πίσω από τα νέφη. Γέλιο, τ’ ουρανού το ξέσπασμα. Γέλιο, του κεραυνού το βλέμμα.

Κάτσε ακίνητος και θα πιάσεις τους καιρούς. Γέλασε και θα πιάσεις τους ανέμους.

Γραμμή που θέλησε, αντί για όριο, να γίνει πολύχρωμη κορδέλα, στα χέρια ασκούμενης χορεύτριας του νου.

Ισως το παιχνίδι να είναι στημένο. Ισως. Όμως είναι πάντα παιχνίδι.

Γίνε αλάνι, με λερωμένα τα χαμογελαστά του μάγουλα από τη κλεμμένη σοκολάτα της νύχτας.

Όταν οι καιροί γίνονται σκοτεινοί, είναι η ώρα για το ‘Αλικο Αλάνι της Αυγής.

 

The fly

Stay still and you will catch the fly ...

ΥΠΟΧΘΟΝΙΑ ΚΡΑΥΓΗ Η' ΟΙ ΩΡΕΣ...


Μια υποχθόνια κραυγή σκίζει τα σωθικά του ορίζοντα. Δρομέας που ξεπέρασε τους νόμους της αντοχής . Και είναι ευτυχής τώρα. Γιατί πετά αντί να τρέχει πιά. Μαύρες φτερούγες έχει στις πληγές. Που είναι βότανα της Αυγής. Κρυφό φως σε κάθε ξενιτεμένο βλέμμα. Που χάνεται στα μάτια μιας τόσο απούσας παρουσίας.

Και ύστερα ο τροβαδούρος αρχίζει το μακρόσυρτο τραγούδι του. Μέσα στους καπνούς ενός χρόνου, που απορείς, πως υπάρχει ακόμα.

Κι οι πηγές του Αχέροντα σου ψιθυρίζουν ότι οι ώρες συνεχίζουν να χτυπούν ακόμα.

Η ώρα του λύκου. Η ώρα του μαυροντυμένου χα’ι’νη. Η ώρα της ξεχασμένης ερήμου. Η ώρα της σκισμένης σάρκας εξωτικού καρπού στα δόντια του λυκόφωτος. Η ώρα του ταξιδευτή των οριζόντων. Η ώρα της αιματοβαμμένης λάμας του κοφτερού ‘’είναι’’. Η ώρα της υποχθόνιας κραυγής. Που γκρεμίζει τους βωμούς των βέβηλων ψευδαισθήσεων. Αλήθεια σε καλώ. Όπως ο χορός των τυμπάνων πριν την έναρξη της παράστασης των σκιών. Και ‘συ, χαμένος ηθοποιός, ο κορυφαίος του χορού, που αρνείται να πει τα λόγια.

Και φτιάχνει μόνος, την υποχθόνια κραυγή. Ως αφυπνισμένη αρχέγονη ηδονή.

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

ΜΙΑ ΤΡΑΓΟΠΟΔΑΡΗ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ


Έσκισα την Αυγή μ’ έναν κεραυνό. Έσκισα το δείλι μ’ έναν κεραυνό . Ο μέλανας χιτώνας της νύχτας , τυλίγει ως όφις τον παράταιρο ήχο . Σε σκοτώνω . Εσένα που άγγιξες την σιωπή , ψεύτη πόθε του Άδη .

Μετά κλείνουν οι πύλες . Μετά σπάω τις πύλες που τόλμησαν να κλείσουν .

Άλικο στο γαλάζιο . Άλικο στο βλέμμα . Άλικη κραυγή .

Το ταξίδι δεν περιμένει . Άλμα στον Άνεμο .

Έπειτα μια θάλασσα γεμάτη από την θεά.

Μια σταγόνα αίμα πάνω στο γκρίζο . Ξύπνησε ο λύκος και βρουχάται . Κι είναι όλα καθαρά πάλι . Όπως μετά την βροχή . Μοσχοβολάνε όλα το δάκρυ των νεφών .

Κι η ξαστεριά παίρνει την εκδίκησή της . Και αναδύεται αγέρωχη , ξυπνώντας τον Πάνα .

Μια τραγοπόδαρη αιωνιότητα κυνηγά τις νεράιδες . Κι αυτές αρπάζουν τις εσχατιές των ερήμων και τις κάνουν Έρωντα .

Στη συνουσία τους με τους κεραυνούς σκοτώνουν το θνητό και γεννούν το ατέρμονο.

Μη ρωτάς ποτέ τα μυστικά των βράχων . Έχουν πάρει όρκο σιωπής . Το κύμα ρώτα μόνο . Που τα σκοτώνει με το χάδι του.

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Η ΣΑΡΚΑ ΤΟΥ ΞΩΤΙΚΟΥ


Μύρο του θεάτρου των στιγμών , των αφημένων στη ψευδαίσθηση . Ανυπόστατη γαλήνη . Αντικαθρεπτισμός του έλους , το χαμένο νερό της θλίψης. Ένα γερμένο φύλλο ενός πλάτανου που έχασε την αιωνιότητά του. Στιγμές που ζητούν το άλλο . Στιγμές που δεν είναι . Που έχουν , αλλά δεν είναι .

Όταν είσαι στην έρημο , καραδοκούν οι έφιπποι Βεδουίνοι του ‘’εντός’’ , ντυμένοι τα μέλανα βλέμματά τους . Και μια χαμένη κανέλλα ζευγαρώνει με τα μοσχοκάρφια από κρυμμένες αρχαίες αγορές .

Μην απαντάς . Απλώς ρώτα . Τον κλέφτη ‘Ανεμο της Αυγής που συχνάζει στα καπηλιά του δειλινού και μεθά με τους ‘Ερωντες πλανεμένων αστερισμών .

Μετά ένα καθαρτήριο δάκρυ , φερμένο από ταξιδιάρικα πουλιά που αποδημούν , ζητώντας τις Αλήθειες της Νεραντζιάς.

Αρωμα που αναδύεται όταν πληγωθεί η γαλήνη.

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ - ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ


Οντε θε να ‘χεις τα φτερά , του νου , κάτω ριγμένα, κάνε τον πόνο πέταγμα , ξέγραψε τα γραμμένα.

Οντε θε να ‘σαι αμοναχός , νταγιάντα , μη λυγίσεις , καλλιά να σπάσεις το γυαλί , παρά να το ραγίσεις.

Οντε οι σκέψεις θα γινούν , βαρύ , μαύρο κουβάρι , γίνε σπαθί και κόψε το , λίρας γίνε δοξάρι.

Κι αν έκλαψα , το δάκρυ μου το ‘ πιασα που κυλούσε κι ήταν αυτό που μ’ ένιωσε , το χέρι μου κρατούσε.

Στου νου μου τα ‘ ακροδάκτυλα ,πιάστηκε ένα δάκρυ , γέννησε ζάλα δυνατά , κάθε γκρεμού η άκρη.

Τσ’ αλήθειας σου να μη ξεχνάς σ’ ερήμους οντε φτάσεις , κάνε το αίμα της πληγής , πηγή να ξεδιψάσεις.