Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

ο θυμός που γεννά

...Στους δρόμους του ματωμένου αυγερινού , κοίτονται οι σκιές με τα ελαφίσια μάτια. Θυμωμένοι κεραυνοί οι λέξεις που ακύρωσαν τον μύθο. Ξαφνικά μιά εκλαμψη σκέψης , ως δροσιά του πρωινού.Ως καθαρό νερό απο τις αιώνιες πηγές του προαισθήματος.Το ξέρεις αυτό που αρνήσαι να το δεχτεις. Προ'υ'πόθεση κάθε δημιουργίας είναι ο θυμός που γεννά. Είναι μιά επανάσταση απέναντι πρωτα πρωτα στη ψευδαίσθηση . Είναι η ανάγκη γιά αλήθεια . Αλήθεια  θα πει αυτό που δεν παραδόθηκε στη λήθη. Αυτό που δεν έχει  ξεχαστεί . Γιατί ξεχνάς οταν παραιτήσαι απο την χαρά της ύπαρξης . Ξεχνάς όταν αγνοείς το προαισθημα . Αυτό που ειδοποιεί οτι πρέπει ν ' ανασάνεις. Κι αυτή η ανάσα είναι η ψυχή που πάλλεται. Ρυθμικά , σαν μια τεράστια καρδιά. Οπως ο άνεμος που χα'ι'δεύει το φως .Τότε μπορείς ν ' αφουγκραστείς . Τότε θα θυμηθεις . Τότε η αλήθεια θα ' ρθει .Πιό επαναστατική απο ποτέ . Μιά εφηβη ανάσα . Στου κόσμου το γύρισμα μιά βόλτα , όσο κρατά το μεσοδιάστημα απο το χτες στο αύριο . Τώρα θα γίνει  , θα πει η ψυχή  και θα ανατριχιάσουν τα βλέφαρα του αστεριου του πρώτου του σήμερα. Υποχθόνια θεά , σκοτεινή και φωτεινή συνάμα , δίνει το μίτο για να βγείς απο τον λαβύρινθο . Και στο μετά του χρόνου , σου δίνει δώρο τον βόρειο αστερισμό εκει που ξεκουράζονται οι πολεμιστές πριν ξεκινήσουν το ταξίδι τους για την αιώνια μάχη .Οτι κι αν πιστέψεις στο τέλος γκρεμίζεται αν δεν το ' χεις πιστέψει πολύ. Αν έχεις αγνοήσει το αρχέγονο ψιθύρισμα που γεννιέται όταν γεννιέσαι και σε ακολουθεί εσαεί . Εσυ μνήμη , να πληγώσεις τη λήθη που πρώτη σε πλήγωσε . Γιατι η λήθη οταν πληγωθει γινεται αλήθεια...

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

της ψυχης η γέννα

)..Διαμέσου του βλέματος μιάς κραυγής , γεννιέται η έκρηξη. Βρουχώνται τα όρη γιατι πονούν στη γέννα της φωτιάς. Θεοί της αυγής τα συναισθήματα. Ως ματωμένα νέφη . Ως δάκρυ των οριζόντων , στο μικρό θάνατο των αστερισμών . Πονάει η πρώτη αναπνοή . Και στους γυμνούς βράχους του ‘’ τώρα ‘’ , γράφουν τις στιγμές οι ρίζες του άγριου ανθού που τόλμησε να φυτρώσει στην άκρη της αβύσσου του δαιδαλώδους ‘’εγώ’’ . Μικρές σιωπές που αφουγκράζονται το ψιθύρισμα του ονείρου . Είναι ατέρμονες οι αρχές  . Ε ίναι θνητό το τέλος  . Η συνεχής πάλη είναι το άγγιγμα των νιογένητων φτερών της επίτευξης των ευχών .Τ ο ξύπνημα πονά  . Ως αυγή που ματώνει . Ως αρχή που ματώνει . Σπασμένο άλικο ρόδι οι στιγμές , πάνω στα συναισθήματα . Το άλικο των οριζόντων . Της ψυχής η γέννα .