Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

Των Δρύδων το ψιθυρισμα στους έρωντες της καταχνιάς

Και αν χαθούνε οι στιγμές στις σπίθες τ' ουρανού σου , θε να σε ψάξω στα βαθιά σκοτάδια του λυγμού σου. 'Κει απού εβρίσκονται συντρίμια- σκέψης πλώρες π ' ακροβατούνε στ ' άβυσσου τις βυθισμένες ώρες . Κι αν έσβυσαν οι ξαστεριές π ' αγρίμια τα μερεύουν, χαμένοι κόσμοι νοσταλγούν τους μύθους που κουρσεύουν. Κι είν  ' η σιωπη σα μακρινή , ηδονική αναπνιά σου, απλώχερα που έδωσες , φως μου , στη καταχνιά σου. Κι αυτή την ερωτεύτηκε της σιωπής τη μπόρα πήρε το αίμα τ ' ουρανού και βάφτηκε όλη τώρα.Και τα φτιασίδια του καημού λιώνουνε στο κορμί της και ξενυχτά και θολωσε ο νους κι η θυμησή της. Κι ο μαύρος της ο στεναγμός μοιάζει γυναίκας στήθος που μεθυσμένη ακροβατεί ' κει που αρχίζει ο μύθος.Κι οι Αμαζόνες τη ρωτούν πού κρύβει τα φτερά της κι οι ωκεανοί πλανεύονται στα μυθικά ιερά της . Υψώνει τώρα δυό κραυγές , μιά ηδονής , μιά νίκης , ποτέ δε θα ' θελες αυγή στο βλέμμα της ν ' ανήκεις.Για θα σου πάρει τ' άλικο το φλογερό σου γέλιο και θα το κάνει σκοτεινιά , του κεραυνού θεμέλιο. Κι εκειός θα γίνει μαχητής , άγγελος - στρατιώτης , που καβαλάρης θα ' ρχεται στο τέλος κάθε νιότης. Με το σπαθί και τ ' άτι του θε να τρυγά το νού σου , θε να σου δώσει σιωπή , αρχή του μισεμού σου. Και θα πλανεύει το θολό δάκρυ τ' ορίζοντά σου και θα το κάνει στεναγμό , πέλαγο στον οντά σου.Και θα κοιμάσαι τις αυγές θα ξαγρυπνάς τις νύχτες , θα λέγει σου η σιωπή , τις ξαστεριές σου πνίχτες. Και ' συ Δρύδων ψιθύρισμα θ ' ακούς στους στεναγμούς της κι οι έρωντες θε να γελούν στους ψεύτικους λυγμούς της.Κι οι ωκεανοί θα γινουνε παλιών βωμών το μύρο , θεές απου το έβαζαν στου όνειρου το γύρο. Και το κορμί τ ' ορίζοντα στης θαλασσας το σώμα , θε να χαθεί με μιά πνοή στης καταχνιάς το δώμα. Κι οι ασκιανοί θα ορέγονται τηςθύμησης τα κάλλη , ξαθέρια οι σκέψεις θα γινούν εις των ψυχών την πάλη. Και τότε ' συ με μια κραυγή θα πεις να σιωπάσουν , να μη μιλούν , του λογισμού τ ' αγρίμια να ησυχάσουν. Θανε φυσήξει δροσερός Βοριάς και θα χαθούνε της καταχνιάς οι έρωντες και θα λησμονηθούνε . Θα τρέξεις τότε απ ' των βυθών τ ' απάτητα χαράκια , στ ' όρη , στις ανεράιδες που ζούνε στα ρυάκια. Και θα χαθείς στ ' αγκάλες τους ηλιόφωτες  που είναι κι έχουν το χάδι τ ' αστεριών που θα σου λέει μείνε.Και ' συ θα μείνεις στης αυγής το μυρωμένο δώμα και θα ' ναι μόνο ανατολής της ζήσης σου το χρώμα. Κι ειναι το γέλιο της καρδιάς των χίλιων οριζόντων , το παίδεμα κι ο θάνατος των σκοτεινών αρχόντων.

Σκοτεινή θεά

Καρδιά μου κι αν εμίσεψες απ ' τ ' ασκιανών τ ' αλώνι , μένεις θεά του σκοταδιού που φως δε τη 'μερώνει.

Το υφάδι του΄άγρυπνου μυαλού

Κάθε καινούργιο που ' φτιαξες , στους άλλους μοιάζει ξένο , λέει το άγρυπνο μυαλό , μα ' γω κεντώ , υφαίνω.

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

το σμάρι

( σμάρι : σμηνος μελισσών που φευγουν απο τη κυψέλη για να φτιάξουν αλλη δικιά τους . Αυτό γινεται οταν γενηθει καινουργια βασιλισσα στην μητρικη κυψελη και υπάρχουν ταυτόχρονα δύο βασιλισσες , οποτε η μια απο τις δύο φευγει πέρνοντας μαζί το σμάρι της .)

Το σμάρι που ' χω στη καρδιά , παλιών ερώντων στάχτη , απόψε υφαίνει άυπνο στης θύμησης τ ' αδράχτι . Του Αδη το ξεγέλασμα , του όνειρου το χάδι , δε του γλυκαίνει τη θωρριά του έσπασε τ ' αλφάδι . Και τώρα πιά δεν ημπορεί τους δρόμους να ισιώσει κι η κακοτράχαλη ψυχή δε λεει να ξαστερώσει . Εχασα τους αστερισμούς κι οι χρόνοι φοβηθήκαν γιατι ' γω πιά δε τους μετρώ , στη λησμονιά διαβήκαν. Και ότι ελησμονήθηκε στη χρεία πιά δεν είναι και δε φελά στεγνή πηγή απού σου λέει πίνε.Κι η αναπνιά ένας λυγμός τσιγάρου απού σβύνω και είναι κόμπος που ' δεσα και πάλι εγώ τον λύνω. Στης νύχτας τ' αναβόλεμα τ ' αστρη αγκωμαχούνε γιατι ' ναι βαριά η πεθυμιά τ ' όνειρα ν ' οδηγούνε . Και οι χαμένοι αστερισμοί στ ' απείρου το μετόχι , μετρούν το '' ναι '' μα πιό πολύ νοιάζονται για το '' όχι ''. Γιατί εκειός που θ ' αρνηθεί τον εδικό τους νόμο , θα πεί πως μόνος έφτιαξε τον εδικό του δρόμο . Που δεν τον ξέρουν οι θεοί μα μήδε κι οι δαιμόνοι και στεκουνε αμήχανοι , δεν έχουν το τιμόνι.

Τρίτη 13 Αυγούστου 2013

Αγριοι αστερισμοί στη φουχτα του απείρου και τα τελώνια της σκέψης

Αγρίμια μου αστερισμοί χαθήκατε στη πάχνη , δε βρίσκω πιά τις θύμησες απού η καρδιά τις ψάχνει. Ισως να πληγωθήκατε στ ' ορίζοντα τη γύρα , του έρωντα της θάλασσας απού ' χει την αλμύρα. Και κάθε χτύπος αναπνιάς μεσ ' τ ' ουρανού το μπέτι  να σβύνει ολα τα ζάλα σας απού ' κλουθω στα έτη. Και πέφτουνε τ ' αστέρια σας στη φούχτα του απείρου κι αυτό τους πέρνει τους χυμούς κέρασμα θιού σατύρου. Και πάνω στο μεθύσι ντου , πηγή της λησμονιάς του , ξεχνά το τέλος , κάνει το , αρχή της καταχνιάς του.Γεννιέται η νύχτα μεσ ' το νού , στης σκέψης τα τελώνια και στων θνητών αστερισμών τα ξεχασμέν' αλώνια.

Κυριακή 4 Αυγούστου 2013

Νότος

Παράτησες τους κεραυνέ , τους ουρανούς μονάχους κι ηρθες αργά και φώλιασες σε μιάς καρδιάς τους βράχους . Και θυμωμένος περπατείς μεσ' της ψυχής τις στράτες , έκαψες όλα τα φτερά που ' χαν δαιμόνων πλάτες . Κι αυτοί θρηνούν και γίνεται το δάκρυ κι ο λυγμός τους , αγγέλου λόγχη που σιωπά για ν ' ακουστεί ο σφιγμός τους . Κι είναι ο θυμός σου κεραυνέ , παλιών ερώντων σκότος πριν φύγουνε για να γενούν δαιμόνων δάκρυ , Νότος . Κι η έρημος που καίγεται στον εδικό σου ιδρώτα , τους μύθους γδύνεται να δείς τσ' αλήθειες πρώτα πρώτα. Νοτιά που φτιάχνεις τις στιγμές , χορεύεις στο ρυθμό τους , άγγελος είσαι , δαίμονας, λιγάς στον στεναγμό τους.

Παρασκευή 2 Αυγούστου 2013

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

η πάχνη των λογισμών

Σκέψη μου και πλανεύεις 'με , ξομπλιάζεις τους καημούς μου κι απόης , νύχτας γίνεσαι , πάχνη στους λογισμούς μου. Ξόρκια σου λέν  νεράιδες απού γεννά ο καπνός σου , φωτιά μικρή και μακρυνή που στέλνει αστερισμός σου.

τα ψυχόνυχα

Χίλιοι λαλούν αστερισμοί , κανείς δε με φρουκάται , χορεύω στα ψυχόνυχα πόνος να μη γροικάται.