Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Η απόφαση

 Καλπάζω ως την αρχή του απέραντου . Πατώ την ουρά του σκορπιού του αύριο με γυμνά πόδια . Και τον σκοτώνω . Το σήμερα είναι εδώ , αγέροχος κενταυρος της στιγμής και το όνειρο ακούει με προσοχή την διδαχή του . Με τα μυστικά της Ατλαντίδας πορευεται ο χρόνος .
Μια θεά με χίλια προσωπα και χίλια χέρια η δυνατότητα . Δεν θέλει βωμούς και θυμιάματα . Θέλει το αίμα της δημιουργικής σκέψης , να το πιεί μονορούφι και να γεννήσει ιδέες , καινούργιους δρόμους . Και να τους κάνει δώρο στην αυγή της απόφασης .
Και να τη ! Ευθυτενής , ζωσμένη με την αρματωσιά του πείσματος των αγριμιών . Και οι περικνημίδες της , είναι έργα πολύτιμα της εκπλήρωσης .
Αγρυπνος  να ‘ σαι ! φωνάζει πάνω στη βίγλα του ονείρου . Να κοιτάς κατάματα τις θύελες που μαστιγώνουν το προσωπό σου.
… Η απόφαση είναι μια αμαζώνα με ένα σπαθί . Κόβει ότι δεν λύνεται . Γελά με τους γόρδιους δεσμούς στα σταυροδρόμια . Σαρκάζει τον εαυτό της και τη δυσκολία . Και χορεύει με γυμνά πόδια πανω στα αναμένα καρβουνα της πρόκλησης , τραγουδώντας παιάνες μάχης . Οι κόσμοι του απείρου , δεν χάνονται μέσα σε μια στάλα εφήμερου . Η απόφαση ορμά καταπάνω στη στασιμότητα και την κατατροπωνει με τους στρατούς της . Οι στρατοί αυτοί είναι : η πίστη στην ευχή , η αλήθεια του είναι , η ατέρμονη αγάπη , η εμπιστοσύνη στο αρχέγονο δώρο του σύμπαντος , η ζωή .
Είναι σόκαιρη του πόνου . Είναι αιώνιος Δροσουλίτης που ερχεται να καταχτήσει τα κάστρα και να απονήμει δίκαιο . Είναι αγρίμι που προτειμά να βρέχεται και να κρυώνει , μα να ‘ ναι  λεύτερο στις κορφές , που μόνο αυτό μπορεί να σκαρφαλώσει . Είναι ένας αετός που κρύβεται μεσα σε ένα πετροχελίδονο .       Είναι το αιώνιο πέταγμα στο καθαρό . Είναι η διαύγεια της σκέψης δεξιοτέχνη μουσικού . Είναι σκληρη η απόφαση . Ποτέ δεν δίνει γή και ύδωρ στα αδιέξοδα .Οπου δεν υπάρχει μια εξοδος , σε κάθε αδιέξοδο , φτιάχνει η απόφαση μια θύρα με το βροντερό πρόσταγμά της . Οπου δεν υπαρχει εξοδος κάνε εσύ να υπάρξει ! Εχεις τα όπλα σου ! φωνάζει στις ψυχές . Πολέμα .
…Ζώστηκε δυό σπαθιά σταυρωτά στο στήθος της και ανοίγει τα φτερά του αρχάγγελου της δημιουργίας . Η πολεμική κραυγή της ειναι ‘’ δημιούργησε ! ‘’. Στάσου όρθιος στην ακρη του γκρεμού . Μάτωσε μα μείνε όρθιος , γιατί τα ουράνια τόξα σε εχουν φύλακα τους . Μη τα προδώσεις . Η απόφαση σου δίνει την καρδιά του δράκου του ουρανού , που είναι πανάρχαια , που υπήρξε πρίν από το πρίν και θα υπάρχει μετά από το μετά. Η απόφαση ξεδιψά μόνο από τα καθαρά νερά της αυγής , της αλήθειας .Το εκτυφλωτικά ατέρμονο της ανήκει . Και ανήκει και στους μαχητές της . Σείει συθέμελα τους ασκιανούς και ξεραίνει τα νερά του Αχέροντα . Θα την βρείς στην αλήθεια της ευχής . Η απόφαση είναι η δύναμη χιλίων αρχέγονων καταρακτών. Η απόφαση είναι η ζωή . Είναι η αιώνια αρχή αυτού που ποτέ δεν είχε αρχή . Αυτού που υπήρχε από πάντα . Τι κι αν το νεφέλωμα του πεπερασμένου ρίχνει τα πέπλα του . Το άπειρο δεν γεννήθηκε γι ‘ αυτό δεν θα πεθάνει . Και το ‘’εντός ‘’ σου είναι η κληρονομιά του .
…Μια ραψωδία που περιμένει να γραφτεί στη σκέψη των ποιητών της νιογέννητης αυγής .

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

η ανάσα της θύελας στο νου της ξαστεριάς

Φτερά , σπαρτά της θαλασσας εις της ψυχής τους κάμπους ,ορίζοντες που χάνονται σ ' ομίχλες άγριου θάμπους. Κι ο στεναγμός πολύβουη της θύμησης ανάσα, ' μποδίζουν ' σε να ξεγλυστράς απ ' της σιωπής τα γράσα . Κι η καταιγίδα συντροφιά της ξαστεριάς εγίνει , ομάδι ανταμώθηκαν στου νου μου το καμίνι. Η μιά ανάβει τις φωτιές και τις κρατά να καίνε κι η άλλη γκρεμίζει και γελά τους ασκιανούς που φταίνε . Ρωτώ τες και ξαναρωτώ μ ' απάντηση δε δίνουν , ποιός είδε νου που χάθηκε κι οι σκέψεις τονε κρίνουν . Αντιλαλούν οι σιγαλιές στο άδειο πανωφόρι ,  τ ' αυγερινου , που σεργιανά στων λογισμών τα όρη . Κι είν ' η αυγή μικρή ευχή της σκέψης που γεννιέται , της σκέψης απού σβύστηκε , ονείρου που νικιέται . Είναι βουβή  μιά θύμηση τους ήχους της που ψάχνει , που ' ναι κρυμένοι σε παλιών παραμυθιών την πάχνη . Τους αφουγκράζεται το φώς στου μύθου το υφάδι , ειν ' οι ψυχές που ' χω μαζί , που τραγουδούν στον Αδη . Δεν εχει η ζήση τελειωμό , μήτε αρχή μήτ ' άκρη , ειναι τ ' ανέμων θύμηση εις των ψυχών τα μάκρη . Κι ο ορίζοντας μία γραμμή κύκλου απού ανοίγει , κύκλου απου ανέτειλε κι ο λόγος του επείγει .Και λέγει σου , πολλά μακρά πήγες μα δε πειράζει , της καταιγίδας ο θυμός με ξαστεριά ταιριάζει . Η μιά ειν ' επανάσταση κι η άλλη τη συδράμει , ομάδι  οι δυό , πόσο , θα πουν , ειν ' της ψυχής το δράμι . Και η ψυχή να το θαρρείς πως πιό πολύ ζυγίζει , οντε ταιριάζει θύελες με ξαστεριές κι αξίζει. Δεν ειναι πάντα μπορετό στης θύελας το δόρυ , να ' σαι και να ' χεις ξαστεριά εις των ματιών τη κόρη . Κι όσο να θέλουν τα θεριά τα δόντια τους να δείξουν , κατάματα να τα θωρρεις , στο γέλιο σου θα φρίξουν. Κάνε τις στάλες τις βροχής , φωτιάς σπαθί στο νου σου και τ ' άγγιγμα των αστεριών , βλεμμα του λογισμού σου . Φωτιά να είναι η ψυχή κι ο νους να τη ' κλουθάει , πάντα χα'ι'νης γίνεται εκείνος π ' αγαπάει . Κι είν ' η ηχώς της θύελας στης ξαστεριάς τα όρη , θυμάρι - ανάσα της αυγής , της σκέψης πανωφόρι. Στο λάλημα της ξαστεριάς εχάθει η καταιγίδα κι είναι ο νους αστερισμός και η καρδιά πυξίδα . Σα δε μπορεί ο λογισμός , μπορεί αυτό που νιώθεις κι είναι υφάδι της αυγής , τις νύχτες απού κλώθεις . Δύναμη δίνει η βροντή στο νου π ' αναστενάζει κι ειν ' η μιλιά της θύελας , τις σκέψεις που ταιριάζει .

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

' πεθυμιά ...

Κύμμα σου , θέλω , θάλασσα , να ' μαι στην αγκαλιά σου και να χτυπώ τους στεναγμούς που ' χεις για πελαγά σου . Να ' μαι πετροχελίδονο για να σε ταξιδεύω , μακριά απ ' του κόσμου τις στεριές , που δε θα τις γυρεύω. Θα ' θελα να ' μαι μηνυμα ριγμένο στα νερά σου , χαμένο μέσα στους βυθούς που κρύβεις στα ιερά σου . Θα ' θελα να ' μαι πειρατής , κουρσάρος στις αυγές σου , να ' μαι μιλιά στη σιωπή , οι ηδονικές κραυγές σου . Και να χαθώ στα βάθη σου , παλιό αρχαίο έρμα , να μη το βρει ποτέ κανείς , εις των καιρών το γέρμα...