Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

ΑΥΡΑ ΑΚΑΤΕΡΓΑΣΤΗ

ΑΥΡΑ ΑΚΑΤΕΡΓΑΣΤΗ

Αύρα ακατέργαστη. Θρο'ί'ζει το τώρα. Ανελειπώς χα'ι'δεύοντας τη στιγμή. Και την απεραντοσύνη της. Ασκιανοί που ακροβατούν στη σκέψη. Που βαρέθηκε την, αενάως, παλινδρομική κίνηση των ειωθότων. Και μιά χα'ι'νισσα πιθανότητα ξάφνου εμφανίζεται. Στήνοντας καρτέρι. Γινόμενη, η εναλλαγή του απροσδόκιτου. Που άναψε όλα τα ιαματικά βότανά της. Πάνω στις βαθιές χαρακιές , που μεταμορφώθηκαν σε βαθιά χαράκια. Σε ριζιμιά. Όπου βρίσκουν απάγγιο τα περιπλανόμενα συναισθήματα. Η αιώνια συνουσία της Ανοιξης με την άγγουρη σκέψη. Που δε λέει να ενηλικιωθεί. Παρ' όλες τις ιεροτελεστίες των νέων μαχητών. Που πάλιοσαν προσπαθόντας. Να φτάσουν πέρα απο τις εσχατιές της θύμησης. Εκεί που η σκέψη δεν ίπταται ως κώνωπας πάνω σε στάσιμα ύδατα. Εκεί που υπάρχει η φρεσκάδα της ροής. Και η αλόη που θα θεραπεύσει τις πληγές, παλιού, καταματωμένου ονείρου. Ως αυγή στα πέρατα των μυστικών οριζόντων. Με αρώματα ξεχασμένα. Απο αρισμαρί και θυμάρι. Κι ο νους, μέλισσα, που αναζητά το νέκταρ τους. Η αναζήτηση γεννά δημιουργία. Στα πέρατα, αχνοφέγγει πάντα η Κρινοδάκτηλη. Απο
πολύ μακριά έρχεται το φως. Αποπολύ μακριά έρχονται οι πληγές σου. Ένα κοντινό μακριά. Που λες και μόλις χτές έγινε. Επειδή είναι ζωντανό ακόμα, μέσα στη θύμηση. Μέσα στην αμαζώνα Άνοιξη. Η επίτευξη της ευχής, δεν αποτελεί τη κορύφωση. Αλλά την έναρξη μιάς καινούργιας πεθυμιάς. Κρυστάλλινο νερό απο το δροσερό ρυάκι που το δοκίμασες. Και εύχεσαι να μην ξεδιψάσεις ποτέ. Για να νιώθεις συνέχεια τη δροσιά του στη φλεγόμενη ψυχή σου. Ακατέργαστη ομορφιά. Ειλικρινής ομορφιά. Ενα συναίσθημα που ξεγλυστρά του νου. Κι αυτός δεν μπορεί να το προσδιορίσει. Να το οριοθετήσει. Ως ο νους πάντα συνηθίζει. Και η καρδιά΄ερχεται πάντα για να θρυματίσει κάθε όριο. Και κάθε ορισμό. Η καρδιά προτειμά το ειλικρινές ακατέργαστο. Ως ακατέργαστη αύρα. Που αενάως τη δροσίζει.