Το χάδι είναι μια πληγή , πληγές απου γιατρεύει , ειν ‘ η αυγή που μάτωσε και δειλινό γυρεύει. Γυμνή μου αύρα πως μπορείς να τις γεννάς τις φλόγες , ανάσα- χάδι τ’ ουρανού εις τις αυγής τις ρόγες . Ξέχασες πού ταξίδεψες και πούθε αρχινούσες , κλαδιά του ήλιου προσπερνάς , κραυγές π’ αναζητούσες.Οι δρόμοι σου , είναι σύντροφοι, φίλοι , συνοδοιπόροι , αγρίμια απου αλιχτούν για να τ’ ακούν τα όρη. Κι αυτά δακρύζουν , γίνονται τ’ ονείρου δροσουλίτες , απού νικούν τα σύνεφα , απού νικούν τις ήττες .Ζητάς να βρείς πού ξεκινά αυτό που τελειώνει , για να πετάξεις τ’ αύριο , το ‘’τώρα’’ που σκοτώνει . Σαν είσαι τέλος σταματούν να σε αγγίζουν φόβοι , είσαι φωτιά και ασκιανός , σκαρί απού ξεκόβει . Κι αφήνει πίσω τις στεριές , χορεύει με τσ’ ανέμους κι ακροβατεί στην άβυσσο κι αποζητεί πολέμους. Και είναι οι αστερισμοί αγκάλες που τις νύχτες , σιωπηλές χαρίζονται , κλείσε τα μάτια , σφίχτες . Κι ύστερα άναψε τσ’ αυγές ,σβύσε τα δειλινά σου , σήκωσε ότι έπεσε , σπάσε τα πύληνά σου.’Κει που τελειώνει η αρχή , μιάν άλλη αρχή αρχίζει , φίλος του Αδη σα γεννείς το γέλιο σου θ’ ανθίζει .Γιατί θα ξέρεις πως θα ζεις την κάθε σου τη μέρα , σαν τελευταία να ‘ ναι αυτή , κάνε τα όρια πέρα. Αυρα γυμνή θε να γεννείς , απού γεννά τις φλόγες , γίνε ουρανός που χάθηκε σε μιάς γοργόνας ρόγες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου