Καρδιά μου ταξιδιάρικη όλο σε βρίσκω αρόδου , δε θέλεις δρόμο κεντρικό , όλο γλακάς παρόδου.

Κι υστερα έπεσε βαρύ πέπλο στη ξαστεριά σου κι αν είσαι σπίθα μοναχή , θυμίσου τη φωτιά σου.

Του κόσμου τ’ άνθος το κρυφό , νερ’αιδες θα μαζέψουν  , τ’ ονείρου καβαλάριδες , στο φως για να το ζέψουν.

Του μισεμού το κάλεσμα κι ο λύκος στη σιωπή του , μόνος γιατρεύει τους καιρούς , γλυφοντας τη πληγή του.

Φτερά κάνω τις ρίζες μου και τριγυρνώ τον κόσμο και πίνω τις ανατολές , με των ανέμων δυόσμο.

Αστρη και ανεράιδες στ ‘ όνειρα χαιρετώ ‘ σας και στης ψυχής μου τη νυχτιά , αγγίζω σας , καλώ σας. Πετώ μακρά σκοτάδια μου , ‘ πο κάστρα που στοιχειώσαν και βριχνω στις ομίχλες τους , καρδιές που δυναμώσαν . Ψυχές απού εχάραξαν τους δρόμους των ονείρων και ‘ γιναν αναστεναγμοί , των , μέσα μου , ηπείρων . Και βρήκα χώρες μυθικες , που ζούσανε κρυμένες στους κόσμους των παραμυθιών , μ’ανατολέ ντυμένες . Και ύστερα περπάτησα στις νύχτες που ποθούσα κι έγινα χτύπος της καρδιάς , πελάγων π ‘ αγαπούσα. Στην εδική μου τη καρδιά ποτέ δε ξαστερώνει , γιατι εχει πάντα καταχνιά κι άστρο δε τη σιμώνει . Μα ‘ συ αστέρι μου μπορείς , τα νέφη να τα διώξεις και σαν λαμπρό αυγερινός ,το φως να ξημερώξεις.

Ραγίζει δράκοντα φτερό κι ο νούς αναστενάζει  και το σημάδι του ο καιρός , στο βλέμα του χαράζει.

Κι αν είναι ο κόσμος όνειρο , στο τώρα π ‘ ανταμώνω , δικές μου δύσεις και αυγές , στη μοίρα ασημώνω.

Δε σκιάζομαι απ ‘ του καιρού το μαύρο το τεφτέρι , με χιλιοπλούμιστο σκαρί , θα γίνω αυγής ξαθέρι .

Ηντα κι αν επληγώθηκε του νου το μονοπάτι , ‘ γω καβαλάρης θα γυρνώ με μαγεμένο άτι.