Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Ολος ο κόσμος θάλασσα κι η αγάπη σου είναι φάρος και ‘γω κα’ι’κι αμοναχό απού του δίνει θάρρος.
Σα το τυφλό τραγουδιστή εις της ψυχής τα όρη ανέ κρυώσω , δυό φτερά εω για πανωφόρι .
Φίδι απού σε δάγκασε να το ευχαριστήσεις , ότι ειχε σου το έδωσε και μη το λησμονήσεις.
Μία σχισμή το βλέμμα σου , κραυγή του δειλινού σου , λύκαινα που σιώπησες , στη νύχτα του λυγμού σου.
Κι αν σου φωνάξει ο άνεμος παιζοντας με το νού σου , οσαν παλιός ταξιδευτής , κρύψε τους λογισμούς σου.
Χα’ι’δεύει η άκρα του αφρού το πιο κρυφό σου κύμα , του βράχου αναστεναγμός στης σκέψης σου το κρίμα.
Ξεχνά η μέρα μεσ’ το φως της νύχτας το σκοτάδι κι ειν ‘ η γραμμή τα ‘ ορίζοντα , μαχαίρι και αλφάδι.Απού κρατεί το δάκρυ της , ισιώνει τη ψυχή της , σα στρατηγός – αρχάγγελος , σχεδιάζει τη κραυγή της.
Μεσα από τις μαχαιριές , άνοιξα μονοπάτι , στα δάση απου εβρηκα στης μοίρας το γινάτι .
Το δάκρυ κάνω θάλασσα και τηνε ταξιδεύω κι εχω τιμόνι τη καρδιά , τσ ‘ ανέμους να παλεύω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου