Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

…Οι ρίζες είναι φτερά , που σε πηγαίνουν σε κόσμους που δεν έχει περπατήσει ακόμα ο νους και η ψυχή , πρώτη , ανιχνευτής αυτού που θα γίνει , ταξιδευει  με όρτσα τον άνεμο. Αν αγαπάς, οι καιροί σε σέβονται.Αν παίρνεις ρίσκο , οι καιροί σε σέβονται . Αν είσαι αυτό που είσαι , οι καιροί σε σέβονται. Τότε οι άνεμοι , γίνονται ούριοι στα σταυροδρόμια. Χρειάζεται να είσαι , κάθε στιγμή , έτοιμος να φύγεις. Α’ αφήσεις τα περιτά πίσω και να ταξιδέψεις ανάλαφρος , μόνο με τα ‘ απαραίτητα. . Τα απαραίτητα είναι : το νερό της ψυχής , το μπαχάρι της αυγής και η ανάσα των ανέμων . Το ταξίδι δεν έχει λιμάνια . Αράζει το τρικάταρτο πειρατικό , σε κόλπους κρυφούς του αύριο , για να κάνει ο νούς ρεσάλτο και ν ‘ ανασάνει η ψυχή , να γίνεται ταίρι με τις θύελες. Γιατί αυτές θα σπάσουν τα δεσμά των περιτών για να ελευθερωθεί το φως και να παίζει με τις σκιές , αποκαλύπτοντας τις κρυμένες εικόνες τηςαέναης πιθανότητας . της διαρκούς δημιουργίας . Οι άνεμοι τραγουδούν στα ξάρτια και αναγγέλουν το χαμόγελο , το καλοσόρισμα του αληθινού. Και τα ξωτικά του ‘’εντός ‘’ τότε χαίρονται. Και χορεύουν στους ρυθμούς του τραγουδιού αυτού .Δεν υπάρχει τίποτα ακίνητο  στο ορατό και στο άυλο σύμπαν. Είναι μια ατέρμονη κίνηση η ύπαρξη.Τίποτα δεν είναι ανέφικτο .Ολα υπάρχουν . Εκεί , αόρατα , ώσπου να βρείς ματιά για να τα ‘  αντικρίσεις . Όλα αποσκοπούν σ’ αυτό το βλέμμα , που θα ξεκλειδώσει αυτό που δεν έχει ειδωθεί ακόμα. Για να κάνει λέξεις αυτό που , ακόμα , δεν έχει ειπωθεί.Εκεί που το φως και το σκοτάδι, παντα θα ερωτεύονται .Στις απέραντες ακτές άγνωστων θαλασσών , όπου , δεν υπάρχουν λιμάνια …
…Μέσα στις ομόχλες της απεραντοσύνης , πέρα αποτ α καστρα των μύθων , κατοικούν οι νεράιδες και τα ξωτικά των ονείρων . Εκεί είναι κρυμένες οι χώρες των παραμυθιών , ντυμένες με τις ανατολές των πόθων . Και ο ταξιδευτής , για να φτάσει εκεί πρέπει να έχει ταφτερά των ποιητών. Κάθε βράδυ , στην άκρη του πελάγου , ένας ακοίμητος φάρος , ψιθυρίζει ιστορίες. Και είναι  το ρυθμικό του φωτισμα , οι χτύποι της καρδιάς των δρόμων των οριζόντων , που δεν εχουν περπατηθεί ακόμη.
…Χτυπά ακούραστα η καρδιά του φάρου και είναι τόπος συνάντησης για το φως και το σκοτάδι . Στο τάλος της μέρας με  την ανάσα του λύκου , οι αστερισμοί καλούν τα παραμύθια . Και μοιάζει το λιόγερμα , σα ρόδι που έσπασε πάνω σε λευκό σύνεφο.Και ύστερα ο φάρος αρχίζει το ψιθύρισμα . Λέει τα λόγια των δράκων  στην πανάρχαια γλώσσα τους . Αποκαλύπτει τα μυστικά του φωτός , στο σκοτάδι . Κι αυτό μένει άφωνο , να τον ακούει.Και το αναβόσβυσμά του μοιάζει με το παιχνίδισμα των ματιών του αύριο , καθώς αυτό , κρυφοκοιτά τα κάστρα του χρόνου , για να του θυμήσει ότι είναι συμβατική η ύπαρξή του . Και το ίδιο το αύριο , σε μια στιγμή είναι χτέςκαι σήμερα μαζί.Είναι αυτό που δεν έχει έρθει ακόμα , μα που αποτελεί ένα déjà vu των ονείρων. Είναι περίεργο αυτό το καινούργιο . Είναι τόσο οικείο, σα να είναι μια παλιά ανάμνηση . Είναι σα να το εχει ξαναζήσει κανείς , επειδή ίσως το έχει ευχηθεί άπειρες φορές και το έχουν πλάσει οι πόθοι της ψυχής του.Άρα το αύριο , δεν έχει σχέση με τον χρόνο .Ουσιαστικά είναι η ευχή ενός ατέρμονου πόνου να μεταμπρφωθεί σε χαρά. Είναι η ευχή του δειλινού να γίνει αυγή . Και ο χρόνος απλώς , μετρά τις ευχές σε ένα , ισως , λίγο μακάβριο παιχνίδι , που λαμβάνει μέρος , από την μια απεραντοσύνη στην άλλη . Κρυφή νοσταλγία της άνοιξης στο δάκρυ του φθινοπώρου . Ένα φωτεινό ψιθύρισμα μέσα στις σκιές διαδρομών , που περιμένουν να χαρτογραφηθούν , καθως ο ταξιδευτής γνωρίζει τον εαυτό του. Μόνο η αποδοχή του πραγματικού ‘’είναι’’ , οδηγεί στην ουσία , στη χαρτογράφηση των δρόμων , που οδηγούν εκεί που ευχεται κάποιος να δημιουργεί και να ονειρεύεται και συνάμα να ζει το ονειρό του .Η διαδρομή προς το ‘’είναι ‘’ , προς την αλήθεια , είναι ένα ανοιγόκλειμα του νού , σαν σ’ έναν κεραυνό που φωτίζει την καταιγίδα . Και αυτό το δυνατό ξύπνημα του, παίρνει την απόφαση να χαρτογραφήσει την αλήθεια του  , ακολουθόντας την ευχή της ψυχής του .Γιατί η ευχή λέει πάντα αλήθεια . Και για να πραγματοποιηθει η ευχή , πρέπει να δεχτείς και να πιστέψεις την υπόστασή της , την υπαρξή της . Γιατί αυτή αποτελεί την ουσία όλων. Το ‘’ είναι’’ του σύμπαντος. Όλα υπάρχουν , είτε είναι ορατά ,είτε αόρατα.Η ευχή , το ‘’είναι ‘’ , αποτελεί την αιώνια ύπαρξη. Χάνεις κατι , όταν απομακρυνθείς από το είναι του . Οταν απορίψεις το ‘’είναι’’ του.Ουσιαστικά όταν απορίψεις την ευχή σου . Τον πραγματικό σου εαυτό . Ο πραγματικός εαυτός , είναι αυτό που εχουμε επιλέξει να είμαστε απο το ‘’όλον’’ του σύμπαντος. Είμαστε μια μικρογραφία του όλου . Και το αληθινό μας ‘’είναι’’ , ουσιαστικά οφείλεται στην αληθινή επιλογή μας . Είναι τότε που το σκοτάδι και το φως αγκαλιάζονται . Στο τέλος του δρόμου. Στην αρχή της απεραντοσύνης . Εκεί που ο ουρανός και οι ωκεανοί , γίνονται ένα , μέσα στον χτύπο της καρδιάς του φάρου.
Κάποιες φορές , πρέπει να πας πολύ μακριά , για να ‘ ρθουν όλα πιο κοντά . Είμαστε όλοι πρόσφυγες του ονείρου . Οι δράκοι γελούν πίσω από τους καπνούς σέρτικων τσιγάρων . Ξέρουν ότι είναι πολύ παλιοί για να πεθάνουν . Και μετά κοιτούν τα φτερά τους που ράγισαν και έγιναν χαραγματιά – πληγή των οριζόντων .

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου