Του πονου επαρηγγειλα , μη σ ‘ εχει στο μυαλο ντου , σε ‘ με να στειλει αντι για  ‘ σε , το δακρυ το δικο ντου.

Εβγαλ ‘ από τον κορφο μου , καυτο νερο κι ατσαλι και πληγωσα τον ανεμο , της μνημης που ‘ ρθε παλι.

Σα ξεθωριασει η καρδια κι ο νους σιμα ‘ κλουθει τζη , καψε το γκριζο κι αναψε , ζωη απ ‘ την αρχη τζη.

Να ‘ ταν ο κοσμος χαραυγη κι η ζηση μιαν ημερα  ‘θελα να εχω ότι αγαπω , μεσ’ τη ζερβη μου χερα.

Πολλα συμβαινουν στη ζωη , μα να το ξερεις όμως , το μονοπατι της καρδιας , είναι ο μονος δρομος.

Χορεψα μεσα στη φωτια , που ‘ καιγε στα τραγουδια , γυρισ’ ο χρονος τ ‘ αστεριων , μεσ’ τ’ ουρανου τη βουργια.

Τ’ αδικο δεν ευλογισε κανεις σ ‘ αυτή τη ζηση , σε ‘ κεινον που το επραξε , σε ‘ κεινον θα γυρισει.

Αγαπη μου , αστερι μου και της ψυχης μου ακρη , συνεφο που πληγωθηκε στου κεραυνου το δακρυ.

Ροδο μου μοσχομυριστο , πλατυ βασιλικε μου , το αρωμα σας στειλτε του , το βραδυ , απ’ το μπαξε μου.

Δρομος που δεν γνωριζεις τον , σαφη θα σ’ οδηγησει , εκει που θελει η καρδια κι ο νους δε θα τολμησει.

Το προβλημα κι η λυση του μαζι πανε κι ομαδι , αρκει ξυπνωντας την αυγη , μην εχει ο νους σκοταδι.

Ειν ‘ η ψυχη που εφτασε , σαφη σε σταυροδρομι , δεν ξερει πουθε οδηγουν τα ονειρα ακομη.

Κι ανε κουρσεψουνε το νου , ψυχη δε σε κουρσευουν , του μαγικου σου του βυθου τα μυστικα γυρευουν. Δεν θα τα βρουνε στο νοτια γι αν στο βορια τα ψαξουν , είναι κρυμενα εκει π’ αετοι , φοβουνται να πεταξουν.

Κάθε σταγονα που κυλα μοιαζει μ ‘ ουρανιο τοξο, γι είναι δακρυ , γι βροχη τη καταχνια θα διωξω.

Μεσα στο φως σου περπατω , στους ηλιους σου διαβαινω , ξεχνω τα λογια της βροχης , στο νου σου οντε μπαινω.

Μαθε μ ‘ απλα το πώς να ζω , μερα με την ημερα , να βλεπω φως και να γελω , να πλεω στον αερα.