Φωτια θα βαλω στη φωτια ,τα ονειρα να καψω κι από τη σπιθα της , να δεις, απ ‘ την αρχη θ ‘ αναψω.

Ταξιδια ονειρευομαι σ’ ολης της  γης τα μερη , μα τα ξεχνω , οντ’ ο νοτιας , κοντα μου θα σε φερει.

Μοιαζεις πλατανι απου ζει , χρονια μεσ’ τους αιωνες και εχει ριζες δυνατες , π ‘ αντεχουν στους κυκλωνες.

Θα κανω σταχτη τη φωτια να γινει αποκα’ι’δια , ειν ‘ η ζωη πολυτιμη , δεν είναι μια απ’ τα’ ιδια.

Εσβυσα ότι εγραψα στα φυλλα της καρδια μου , καινουργιες βαζω κοντηλιες , της ζησης της δικιας μου.

Ανθος απανω στο βουνο που δε φοβαται  χιονια , ειν ‘ η καρδια οντ’ αγαπα κι ανε περνουνε χρονια.

Στο ξυπνημα του φεγγαριου , σωπαινουν οι ‘λιακτιδες , της ζησης μαυρομανικο . καθρεφτης ειν ‘ για ‘ κεινες.

Θα’ θελα να ‘ μαστε μαζι , καθως γυριζει η μερα , σε μιαν αυλη με γιασεμια, να σου κρατω τη χερα.

Ανθος στηνακρα του γιαλου , το πελαγο αγναντευει , που  να ‘ σαι και η σκεψη μου , εσενανε γυρευει.

Ο κεραυνος μια χαρακια , μεσ’ τα’ ουρανου τα στηθη , μερα  που ηταν σκοτεινη , ο μυθος εκοιμηθει.

Σα θες να ‘ βρεις, μη ψαξεις το , στην ακρη αυτου του κοσμου, όλα εντος μας τα ‘ χουμε , να το θυμασαι , φως μου.

Γυρισε παλι η νυχτια μεσ’ τα’ ουρανου τα καστρα και σου ‘ κλεψε τα ονειρα και εκανε τα, αστρα.Κι ακολουθω τα’ αστερισμους το δρομο μου να βριχνω και πεφταστερι γινομαι , στ’ αγαπης σου το λυχνο.

Θα πιω κρασι απ ‘ τη πληγη π’ ανοιξες στη καρδια μου , για να μεθυσω από ‘ σε , που ‘ σαι στα σωθικαμου.

Αερας γινε που φυσα , κοντρα μεσα στα ορη , ορτσα θα εχω τα πανια , εις της καρδιας τη πλωρη.

Σ’ ένα καταρτι πειρατη υψωνω τη καρδια μου κι ας την ανεμοδερνουνε , τα’ ονειρα τα δικα μου.

Αγαπη φως τα’ αυγερινου κι ανασα αυτου του κοσμου , στ ‘ αγγιγμα λευτερωνεσαι , σα μυρωδια του δυοσμου.