Τόξα ανέμου και φωτιάς ονείρου σταυροδρόμι , αγάπες σα λιθοστρωτες φωνες που κι η σιωπή , φοβάται τις , ακόμη.

 

Σκιά μου και μη σκιάζεσαι στης σκεψης μου τους δρόμους , για δε σ’ αφήνω μοναχή στους άγραφους της νόμους.

 

Φωτιά κι αν σε αγάπησα το διάλεξα να γίνω , μια σπίθα απ’ τη φλόγα σου πριν στάχτη απομείνω.

 

Όλα είναι ομορφα απόψε που χαράσει , το  δρόμο της η μοίρα μου και όλα τα ταράσει .

 

Αγάπη μου και νυχτα μου και μέρα μου και φως μου , δε θα σκιαχτώ τους ασκιανούς , ομάδι σου , εντός μου.

(ομαδι : μαζι)

 

Βγαινει φωνή στη σιωπή , της νυχτας αστροπάχνη κι είναι μονάχος ασκιανός ο νους που ολο ψάχνει.

 

Θ’ αφουγκραστω εις της αυγης το φως που παγγέλει , ρίμες , τραγουδια και σκοπούς στη ρότα π ‘ ανατελει.

 

Στο θρο’ι’σμα του φεγγαριού ανατριχιαζει η νύχτα , προσάναμα τα όνειρα μεσ’ τη φωτιά του ρίχτα.