Φλυαρη είναι η σιωπή κι η νυχτα τη σκεπάζει , κλεινει τα μάτια η καρδιά κι ότι ειπε δεν αλλάζει .

 

Ομορφομαγεμενη μου φωτια της αναπνιάς μου , στ ‘ αδράχτι ριχνω μια στροφη , τερμα της καταχνιάς μου.

 

Μόνος του είναι ο αητος γι ‘αυτό ψηλα πετάει , για να μη δει ποτε κανεις , το δάκρυ οντε κυλάει .

 

Ποιος ειδε και ποιος ακουσε μια νυχτα ένα αηδόνι , χαμενο δακρυ να λαλει , στων αστεριων τ ‘αλώνι.

 

Στεκω στη ακρη  της σκιάς και παραπερα ο χρόνος , κυκλος σα μιάν αναπνοή , καθής που παίρνει μονος.

 

Καπνος τσιγάρου ο ουρανος και σταχτη που πετάει , θα ‘ ναι χαμένος αητος  στο πονο που βαστάει.

 

Στο γεμισμα του φεγγαριού αλλάζουνε οι χρονοι , πεθαίνουν τα ‘ αστρη πριν γινούν , δάκρυ που τελειωνει.

 

Είναι η καρδιά μου  δυό σταλιες σε μιάς ρακής τη κούπα , πινει ο πονος μονομιάς και στην υγεια  μας , του ‘ πα.

 

Αναδιπλώνονται οι καιροι σε μιάς στροφης τα ζάλα , κι ος είναι πρωτοχορευτης δικα του φτιάχνει αλλα.

(ζάλα : βήματα)

 

Στ ‘ ονειρου τα ‘ αναβόλεμα στις στράτες των ευχων μου , σα δροσουλιτης τριγυρνω τα’ αυγες των λιγισμων μου .

(αναβόλεμα :ανηφόρα. Δροσουλιτης : μυθος σφακιανος που αναφερεται σε φαντασματα πολεμιστων που βγαινουν κάθε αυγη καβαλαριδες στο καστρο των Σφακιων , στη περιοχη Φραγκοκαστελο)