Ειν ‘ η ζωη κρυγιο’ νερο , να πιω να ξεδιψασω , κι οντ’ αποπιω και δροσιστω , στο φως τσ’ αυγης να φτασω.

Είναι παραξενοι οι καιροι σα βγαινουν απ’ το δρομο , απου εχαραξ ‘ η καρδια κι απ το δικο της νομο.

Αξια εχει λευτερα μονο να συλλογασαι , σε δυσκολους και σκοτεινους καιρους, να μη κοιμασαι.

Ανταρτισσα είναι η ψυχη μα δε το μετανιωνω , παλευει μ ‘ ολους τους καιρους κι αντεχει και τον πονο.

Γιασεμι μου , οντε πλυθεις και χτενιστεις στου ηλιου το κατωφλι , χαιρετ ‘ ο νους μου , σα πουλι , π ‘ εσπασ’ εδα το τσοφλι.

Χορευω ζαλα της βροχης , κρατω ‘σε απ ‘ τον ωμο κι η σκεψη μου ειν ‘ ομαδι σου , στου φεγγαριου το δρομο.

Αναμαζωνω τον θυμο μα οντε τον αφησω , μπορα θα φερει , κεραυνους , φωτια που δε θα σβυσω.

Δακρυ που κρυβεσαι στο φως και βγαινεις οντε βρεχει , σταλα να μοιαζεις  του νοτια , κανεις να μη κατεχει.

Δεν ημπορει το αδικο , το δικιο να προσβαλλει , αγριμι που πληγωνεται , δεν σκυβει το κεφαλι.

Αν ξεραθει η θαλασσα κι ο ηλιος οντε σβυσει , στου νου μου τις πανεμιες , η αγαπη θα ‘ χει δυσει .

Ωσαν τον ηλιο , ξαφνικα , σταλες απου τον σβυνουν , αγαπες απου εφυγαν , πονο γλυκο αφηνουν.

Πονω μα πισω δε γυρνω , σου στεναγμου τη χωρα, τη πορτα της αγαπης μου , κλεινω και φευγω , τωρα.

Λενε τη πετρα τη σκληρη , κρυγιο νερο τη λιωνει , μα τη καρδια που πετρωσε , δακρυ δε μαλακωνει.

Γκρεμος ανοιγετ ‘ απ ‘ τη μια , αβυσσος απ’ την άλλη και ‘γω στην ακρη του γκρεμου , τα’ αβυσσου την αγκαλη.

Εχω φωτια μεσα στο νου , φωτια και στη καρδια μου , δε θα στο δειξω κι ας πονω, το δακρυ, στη ματια μου.

Εναι μεγαλη η θαλασσα , μα θα τη ταξιδεψω , απ’ τα’ ονειρο την ομορφια , μια μερα θα  τη κλεψω.

Είναι μεγαλος ο καημος και πώς να τον μερεψω , να βρω του πονου τη πηγη , σαφη να τη στερεψω.