Εδιψασε το πελαγος και το νερο του εχαθη , στων ομαθιων σου τις πηγες και της καρδιας τα βαθη.

Ανοιξα το παραθυρο , γαλαζιο ν ‘ ανασανω , σα με κοιταζεις , ουρανο , εχει η καρδια μου , απανω.

Μια ριζα απου εβγαλε διδυμο το κλωναρι ειν ‘ η φιλια’ που λαμπει ωσαν , να ‘ ναι μαργαριταρι.

Στου φεγγαριου τα ριζιμια , κρυγιο νερο κοιμαται , νερα’ι’δες κι αστερισμοι ,τα’ αγαπης μη ξεχνατε.

Χα’ι’δεψε ο ανεμος το φως κι ανασαναν τα ορη, ψυχες που συναντηθηκαν , στου λογισμου τη πλωρη.

Λεξεις που λενε τα’ ονειρα κι η θαλασσα απανταει , φυλλα που πηρε ο ανεμος , ότι η καρδια ρωταει.

Ηπια νερο απ ‘ τα ματια σου ,ηλιο απ’ τη καρδια σου , οι κλωνοι της αγαπης σου , μου ‘ δωσαν τη δροσια σου.

Ξανα ανασανε το φως μεσ’ της ψυχης τα μερη και σα τζιτζικι η καρδια , χτυπα το μεσημερι.

Σα τα πουλια π’ ως πιουν νερο σηκωνουν το κεφαλι , ευγνωμονουνε δυο καρδιες , απου ‘ χει η μια την άλλη.

Ανεμισε τις , ο βοριας , του νου τις βλεφαριδες , κα’ι’και οι σκεψεις ξεκινουν , στου ηλιου τις ακτιδες.

Αν και εθυμωσα του νου , καρδια σε συγχωραω , γιατι εχεις μεσα σου βαθια , εκεινον π’ αγαπαω.

Μεγαλη θαλασσα η ζωη και ‘μεις της  αμμου κοκκοι , ότι θα δωσεις της καρδιας , να ξερεις θα σου δωκει.

Ισως να ‘ ρθει παλι βροχη κι ηλιος να βγει στα ορη  κι ισως τα αστρη της νυχτιας , δικια τους μ ‘ εχουν κορη.

Εσυ που τα’ ηλιους κυβερνας , που λουζεις το φεγγαρι , εχε μας στην αγκαλη σου και στη δικια σου χαρη.

Όπως τα κυμματα ,σκληρα ,  χτυπουν πανω στο βραχο , ετσα και ‘ μενα οι καημοι δε μ’ αφησαν μοναχο.

Ακροβατω σ’ ένα σχοινι απου δεν εχει ακρη κι είναι ο καημος μου , ποταμος, μεσ’ τα’ ουρανου το δακρυ.

Δεν ειν ‘ ανθου τα πεταλα απου μοσχοβολουνε , είναι ψυχη π’ ανδρευεται , στα χρονια που περνουνε.