Στη βούργια βάζω τση καρδιάς του ερωντα τα πάθη κι ως είναι χιλιοπλούμιστη , πικρες κρυβει και λάθη.

Γυαλί σπασμένο η μοναξιά σε χιλιαδυό κομμάτια , χορευω εγω ξυπολητη , κοιτόντας ‘ σε στα μάτια.

Ηλιος φεγγάρι φεγγουνε , δινουν την εμορφιά τους , γελουνε , μα δεν εχουνε ταίρι στη μοναξιά τους.

Δεν εχει ταιρι η μοναξιά , για να μην είναι μονη , φωλιάζει νυχτα στις καρδιές , ετσά , να μη κρυώνει.

Αν σβύσει η νυχτα και χαθεί , δε θε να ‘ ρθει η μέρα , δε θα ‘ χει ο χρόνος εμορφιά κι ονειρο εκει πέρα.

Χατήρι εγω του λογισμου να ξερεις δε θα κάνω γιάε τα μαυρομανικα φτερά στους ωμους πάνω.

Νυχτιά ειν ‘ η αγάπη σου , αλητισα κι αγία , μα ‘γω την εχω φυλακτό , κατάρα κι ευλογία.

Σαν αγριος πολεμιστης που κονταροκτυπιέται , είναι η καρδιά που πονεσε μα όρθια κρατιέται.

Αντιθετοι άνεμοι ειμαστε κι αντίθετα φυσούμε , βοριάς εγω , νοτιάς εσυ , γι ‘ αυτό θ ‘ ανταμωθούμε.

Μαχαιρι βάζω στη φωτιά που καίει τη καρδια μου και τα ‘ ακουμπάω στη πληγη , να κλεισει , του σεβντά μου.

Ιδρωσε η λόγχη του ματιού , αλλα δεν ηταν δάκρυ , ψιχάλα σκεψης ητανε στου λογισμου την άκρη .

Ως νεφη που γνωρίζουνε του κεραυνού το αιμα , λόγια μου λεει η σιωπή , με της ψυχης το βλέμα.