…Κι ετσι αρχιζει μια στροφή , της μοίρας παραμύθι , ο δράκος  πως εχάθηκε , στων λογισμών τη λήθη.

 

Λενε πως εχει  σιωπή στο μάτι του κυκλώνα , δάκρυ πληγης ενός δεντριού , πάγωσε στο χειμώνα.

 

Δύο κουβέντες  αν μου πεις φτανει να σε ακούσω , δράκους τρανους εχω , σαφη , δυναμη ν ‘ αποκρούσω .

(σαφή : αμέσως)

 

Του κάτω κοσμου η πεθυμιά κι η δύναμη τ’  απάνω οαδι κι αν εσμιξουνε , τα μάτια σου δε χάνω.

(ομάδι :μαζι)

 

Σα σε χορού τα βήματα τις θύμησες χορευω , μικρες χαρες και πεθυμιές μεσ’ τ’ αστρη τες γυρευω.

(θυμησες : αναμνησεις).

 

Οντε γεννήθηκε το φως , πονεσε το σκοτάδι , εβγήκε απ ‘ τα σπλάχνα του και τ ‘ αφησε σημάδι .

 

Στο πόνο βάζω χαρακιά , το φοβο τονε σβυνω , ένα σου χάδι τ’ οπλο μου και μάχη δεν αφήνω.

 

Ετοιμο δρόμο δε ‘ κλουθώ , τα ζάλα μου τον φτιαχνουν , γιατι σε όρη περπατώ που δρόμοι δεν υπάρχουν.

(‘κλουθώ: ακολουθώ. Ζάλα: βηματα)

 

Είναι ο ερωντας νυχτιά μ’ ένα θολό φεγγάρι , (γ)ή απου θα ‘ ρχεται βροχή , (γ)ή αέρας που θα πάρει.

 

Ηντα να πεις στο δάκρυ μου απού νικά νομίζει , δεντρο χειμώνας π’ εκοψε , ανοιξη ξανανθίζει.