ΤΟ ΕΑΡ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ

Σύννεφο –σταγόνα ιδρώτα μιάς νεράιδας στο άγγιγμα του Εραστή – αστερισμού .Ενα καυτό μέταλλο σημαδεύει τους λαβυρίνθους  .

Αβάσταχτο γαλάζιο , σα καπνός σέρτικου τσιγάρου πάνω στα στήθη μιάς τσιγγάνας νύχτας. Που ταξιδεύει διαρκώς στην απουσία. Με μια αγάπη για τόπο της , ηδονή πάνω στα δίδυμα φεγγάρια μιάς πλανεύτρας σκέψης .

Πολιτεία αφημένη στο παθιασμένο χάδι του Αυγούστου .

Μια άβυσσος επιθυμία , χάνεται στη φούχτα του άπειρου σαν σε πολύπειρο άγγιγμα .

Στάχτη που σκορπίζεται χωρίς τύψη πάνω στα κρυφά τείχη του πόθου .

Μια ομορφιά , επικίνδυνη δύνη  και το σώμα ναυαγός στο θάνατό της .

Και ύστερα ένας ήχος σαν από παιδικό παιχνίδι , που νανουρίζει τη σκέψη και τη καθαρίζει – νερό από το έαρ τ’ ουρανού .