ΜΑΥΡΗ ΦΤΕΡΟΥΓΑ ...

Μαύρη φτερούγα κείτονταν στο δρόμο σκονισμένη , σημάδι να ‘ ναι Ερωντα , καρδιά αητού χαμένη .

Κι ακόμα ήταν ανοιχτή κι αν κείτονταν πετούσε , άσμα παλιού πολεμιστή , νεράιδα που ξεχνούσε.

Κι ήταν η σκόνη , σκέψη ντου κι ήταν ο δρόμος μάχη , ειν’ ουρανός που ξέπεσε , δίχως αστέρια να ‘χει.

Κι όμως της νύχτας τα θεριά , του ‘Ερωντα τ’ αγρίμια , σεβάστηκαν το πέταγμα , που ήταν πια συντρίμια.

Και κάπου-κάπου μιαν ευχή κάποια γριά – Αφροδίτη , λέει για να ‘ χει συντροφιά στου στεναγμού τη κοίτη.

Και παλικάρια σα περνούν , πίνοντας , τραγουδώντας , δίνουν κρασί ωσάν σπονδή , τον ‘Αδη αψηφώντας.

Και ‘ γω διαβάτης που γυρνώ μαζί με τσ’ ασκιανούς μου , θωρώ τη και δωρίζω τη , στους θρήνους τους δικούς μου.

Και μια βραδιά καλοκαιριού , μια νύχτα φλογισμένη , θωρώ σπασμένο πέταγμα , να’ ναι η ψυχή ζωσμένη.

Μαύρη φτερούγα μοναχή , φορά μαύρα στοιβάνια κι αν είναι μια , δε σκιάζεται , πετάει στα ουράνια.

Και είδε όλα τα πέλαγα , τους ‘Ερωντες ,τα πάθη, που έζησα όπως κι αυτή και τώρα ο νους μου πλάθει.

Και τη  γροικώ να μου γελά κάθε του λύκου ώρα , πριχού η μέρα να χαθεί κι η νύχτα να ‘ ρθει τώρα.

‘Κειός που πονεί κι ανε πονεί , πολλά μακρά πετάει και για καρδιά έχει πληγή απού τον ξεδιψάει.