ΤΟ ΖΑΛΙΣΜΕΝΟ ΠΕΤΑΓΜΑ

Μαβιά σκιά- αστερισμός , σπίθα κρυφού ονείρου , καυτή ανάσα ξεψυχά στον ‘Ερωντα τ’ απείρου .

Λιώνει το φως στα βλέμματα , στ’ αγγίγματα , στις ήττες , μια ηδονή π’αναζητά πηγών αρχαίων κοίτες.

Και μια μιλιά ψιθυριστή , σα βογγητό του ‘Αδη , κόρη της Γης π’ αντάμωσε  , σ’ ένα χαμένο χάδι.

‘Ένα ιδρωμένο ‘’ σ’ αγαπώ ‘’ στο γύρισμα του θέρους , ένα , της νύχτας άγγιγμα , στου πιο κρυφού της μέρους.

Κι είναι μελάνι ο ουρανός  κι ειν’ η ψυχή εν άστρο και ένας κλέφτης ‘Ερωντας κουρσεύει σάρκας κάστρο.

Κρυφοπατεί η πεθυμιά μεσ’ σε μπαχάρια σκέψης, ότι είναι όλα εφήμερα , καλλιά να το πιστέψεις.

Κι ακροβατείς κι ακροβατώ κι η άβυσσος γελάει , σε τεντωμένη μια χορδή κι ο ‘Ερωντας τη σπάει.

Και πέφτουμε αιώνια , πολύ βαθιά εντός μας και ψάχνεις με και ψάχνω σε , μα νύχτωσε το φως μας.

Κι ειν’ οι βραδιές πάρα πολλές , οι ‘Ερωντες άλλοι τόσοι , είναι κρυφές λαβωματιές , των ηδονών η χρώση.

Είπα Ιθάκη δε ζητώ και γυρισμό δεν έχει , τσ’ αθιβολής το πέλαγο ο νους μου το αντέχει.

Δε θα’ ρθω , δε σ’ αναζητώ , θα ‘ ρθεις εσύ , το ξέρω , παίζεις πολύ με τη φωτιά , νερό δε θα σου φέρω.

Ανεμος , θα ‘ μαι , θύελλα , ως λέει τ’ όνομά μου , θε να σε κάψω κι ας καώ και ‘ γω και η καρδιά μου .

Κι είν ‘ πεταλούδα η πεθυμιά στο φως του δειλινού σου , το ζαλισμένο πέταγμα του πιο παλιού καημού σου.