ΑΛΙΚΟ ΒΛΕΜΜΑ Σ' ΕΝΑ ΑΓΡΑΦΟ ΠΟΙΗΜΑ

Κλεμμένος πόθος της νύχτας το χάρισμα της αυγής . Ενας αστερισμός γεμάτος κρίνα του πρωινού , σάνταλα στα πόδια μιάς νεράιδας.

Η πεθυμιά ,φλογισμένη ανάσα του Νότου στο λαιμό γελαστής Ωκεανίδας .

Κόρη του πελάγους , κόρη των κυμάτων , της ηδονής της κλεμμένης από την αναδυομένη θεά των Εραστών .

Το ατέρμονο γαλάζιο , βραχιόλι στο χέρι μιάς απεγνωσμένης έκστασης που  σαρκάζει το εφήμερο.

Όταν οι σκιές χαθούν στο σκοτάδι θα ‘ ρθω να σε βρώ – άγγιγμα ενός άγραφου ποιήματος στο  νου του ποιητή του .

Αλικο βλέμμα τ’ ουρανού στο ροδαυγές του ονείρου που δεν έχει πλέον λόγο να υπάρχει . Αφού έγινε πραγμάτωση στα φτερά ενός έκπτωτου ‘Αγγελου.

Το φεγγάρι πίνει το νερό από το χαμένο φρέαρ , λαίμαργα . Κι αυτό χύνεται σαν ανάσα στο διάφανο στέρνο του.

‘Ένα βλέμμα που κοιτά μέσα από το βρεγμένο διάφανο , την απεραντοσύνη . Δροσιά των φλογισμένων Εραστών του ατέρμονου .

Αλικο βλέμμα σ’ ένα άγραφο ποιήμα .