Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΑΓΡΙΜΙΟΥ

Τα γεράκια με κοιτουν κατάματα. Είναι η ωρα για κυνήγι.... Κάνουν κύκλους γύρω απο τη θύμηση. Κάνουν κύκλους γ'υρω απο το ''είναι'' . Κάνουν κύκλους γύρω απο το εντός. Απλώνουν τα μεγάλα, δυνατά φτερά τους. Και με καλούν. Στα πέρατα. Στους ορίζοντες. Πάνω απο τα όρη. Καλούν το νου. Καλούν την ψυχή. Καλούν ολόκληρη την ύπαρξη.Στην ελευθερία του εφικτού. Στην ελευθερία του ανέφικτου που θα γίνει εφικτό φτανει να εμπιστεφθείς το εντός. Τα δικά σου αγρίμια. Τόσο βίαια, τόσο αθώα. Όσο η καθαρότητα του κεραυνού που καίει. Που καίγεται και ο ιδιος καθώς κατακαίει το περιττό, το ψεύτικο. Το γεμάτο συμβάσεις και συμφραζόμενα. Μια στιγμή κρατά η αλήθεια. Γι' αυτό και ειναι ατέρμονη. Μια στιγμή κρατά το πέταγμα. Για' αυτό και είναι ατέρμονο. Μια στιγμή στην απεραντοσύνη των οριζόντων κρατά η υπαρξη. Καθώς πιάνεται απο τα φτερά των γερακιών και γίνεται ένα μαζί τους. Οταν το βλέμμα χάνεται στον ορισμό του αόριστου ως χρόνου, ως επιθυμία του ανέφικτου που όμως σου άφησε μια γεύση απο κυδώνι και κανέλλα. Κάτι απομεσήμερα που ίπτασσαι. Πάνω απο το εντός σου. Πάνω απο το είναι σου. Και κάνεις κύκλους πριν την τελική επίθεση στο ακατέργαστο. Αυτό που ζητουν οι ασκητές και τα αγρίμια. Το ιερό. Το όραμα. Που θα δείξει το δρόμο καθώς το άυλο θα πάρει μορφή. Και τότε θα πεις. Θα πάω. Εκεί που είναι το ''είναι '' μου. Κι ας είναι κακοτράχαλος ο δρόμος. Η ελευθερία είναι πάντα κακοτράχαλη.

Για' αυτό και ανήκει σε αυτούς που την αντέχουν. Που είναι αγρίμια. Που πέρνουν μαζί τους το βλέμμα στους ορίζοντες. Εκει που το φως τρέχει. Και υπάρχει. Για πάνατα. Σε ένα αραχνοδιάφανο γίγνεσθαι. Στη κρυφή εσάρπα της αυγης. Καθώς γδύνεται μπροστά στην αλήθεια του πετάγματος. Της επιλογής. Του αγριμιού στην ώρα που με εναν αναστεναγμό θα χαθεί μέσα στο φως. Που θα γινει ένα μαζί του.