Η ΤΑΡΑΝΤΕΛΑ ΤΗΣ ΜΑΙΝΑΔΑΣ

Και ξαφνικά ενας ρυθμός γρήγορος σαν τους χτυπους της καρδιάς ξωτικού, που τρέχει. Και χτυπούν τα τύμπανα γρήγορα. Όλο και πιό γρήγορα. Και μια νυχτιά- σκέψη στροβιλίζεται. Με λυμμένα τα μαύρα της μαλλιά. Που ξεχύνονται – ποταμοί του Αχέροντα – στο είναι. Κι ο τροβαδούρος με τη βραχνή φωνή, σε εκσταση είναι. Και η κραυγή του μια επέλαση του πάθους. Για ζωή. Για την ηδονη. Ενας στιγμιαίος βρυχηθμός της αβύσσου. Και οι Σειλινοί μπαίνουν στο χορό κυνηγόντας τις Νηριήδες – θλιψεις της απώλειας. Και ύστερα ένα κομματι απο το βράχο σπάζει σε χίλια κομμάτια το ''είναι''. Και μια Μαινάδα χτυπά με τα χέρια της τη θεά γη δυνατά. Κι ας ξέρει οτι εκείνη εχει τη δύναμη του Αδη. Και ξυπόλυτη καθώς είναι χορεύει σελινιασμένα. Χτυπώντας με τα γυμνά της πόδια όλα τα σύμπαντα, τα κακοτράχαλα σύμπαντα του Έρωντα. Και τα μαλλιά της λυτά, μακριά όσο εκεί που το φως δεν μπορεί να ταξιδέψει στροβιλίζονται στον Αίωλο. Θυμωμένα . Όμορφα. Άγρια. Και συνατά την νυχτιά -σκέψη και στροβιλίζονται μαζί. Και σηκώνουν όλου του κόσμου τις ευχές και τις κατάρες. Σε ενα τρομερα δυνατό γίγνεσθαι. Και συσπώνται τα κορμιά τους ως απο το αγγιγμα της Αφροδίτης στα αδυτα των ιερών της. Νικούν γιατί αψηφούν . Τα πάντα. Όσα σα δεσμά θέλουν να τιμωρήσουν την φλόγα του Προμηθέα. Μα αυτή όλο και θεριεύει. Και ακούγονται ιαχές χαράς και ηδονής μεσα σε ενα σύμπαν που κουλουριάστηκε και κοιτά απορημένο. Και επειτα ενας έφηβος ετοιμος για τα μακρινά ταξίδια του Οδυσσέα. Μόνο που αυτός δεν ψάχνει καμμιά Ιθάκη για να γυρίσει. Μόνο που αυτός φευγει απο την Ιθάκη που είναι πολύ στενή πια γι' αυτόν και η ψυχή του πλαντάζει. Και θελει να γυρίσει ολου του κόσμου τα σύμπαντα. Να βρεί τις Μαινάδες. Πάντα του άρεσαν οι Μαινάδες. Γιατί αψηφουν τον Αδη . Και συνεχίζουν τον ατέρμονο χορό τους μέσα στους αιώνες. Σκοτώνοντας πάνω στην ιερή εκσταση οτι αγαπούν πρώτα πρώτα. Σα να ξορκίσουν οτι τις κρατά στο θνητό. Να γινουν άπειρο στα άπειρα χέρια Ερώντων. Σκοτώνοντας τη λήθη. Σκοτώνοντας τη θυμηση. Χτυπούν με μανία τη γη σα πολεμιστές που ετοιμάζονται για τη τελική επιθεση πηγαίνοντας συντεταγμένα στο άλικο. Του Νότου. Αυτό που πουθενά αλλού δεν είναι το ίδιο. Γιατί δεν έχει τη δυναμή του. Και στροβιλιζεται όλο και πιο γρήγορα η νυχτιά – σκέψη με τη Μαινάδα. Και στο τέλος γίνονται ένα. Μια Μαινάδα σκέψη που τργουδά ένα νανούρισμα μοιρολόι . Για τη γεννηση ενός καινούργιου τέλους.