ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Οι στάχτες τ' ουρανού, ακροβατούν στο μεταίχμιο. Ακροβάτης το βλέμμα, που ταλαντεύεται στη χορδή των σκιών. Πάνω απο την άβυσσο. Πάνω απο το αποχρώσεις και ηχοχρώματα. Πάνω απο το γιατί και απο το διότι. Δεν έχει απαντήσεις πια. Μήτε ερωτήσεις έχει. Ένας σιωπηλος διάλογος μόνο. Με το δώρο. Αυτό που έδωσε το θνητό οταν πέρασε στη σιωπή του απέραντου. Είναι το ρόδι

της σιωπής. Που το εσπασες πάνω στα σκαλοπάτια του εντός. Θυσία στο αόρατο. Κι οι σκιές – μαυροντυμένοι χα'ι'νιδες χορευουν στα θρύψαλα του. Χτυπώντας δυνατά τα ζάλα τους. Ανοιγοντας ρωγμές στο βράχο. Ξυπνώντας τους Τιτάνες. Κι αυτοί σείουν συθέμελα το σύνηθες της σκέψης. Και αλλάζουν ροή τα ποτάμια του εντός. Πηγαίνοντας αντίθετα απο οτι ειθησται. Ευτυχώς αυτό δεν το πρόβλεψαν οι μάντεις της κουστωδίας του τσίρκου. Ξυπόλητο παιδί το είναι σου – αν και παλιός δράκος πια – επιμένει να ελευθερώνει τ' αγρίμια. Που τα επιασαν οι κυνηγοί του ψεύτικου για λίγα τάλαντα. Και κάτι ανθρωπόμορφες μάσκες τα περιεργάζονταν εναντι φτηνής αμοιβής. Κι αυτά τ' αγρίμια λοιπόν τινάζονται σα βέλη προς την ελευθερία. Περνοντας μαζί τους και το ξυπόλητο είναι σου. Που δεν αρνήθηκε τη παιδικότητά του. Βγάζοντας την παλοπλία του. Και με γυμνό στέρνο στεκεται πια πέρα απο το μεταίχμιο. Ακροβατώντας στις αβύσσους. Αρνήθηκε να δεθεί στο κατάρτι οταν ήρθε η θυελλα, η συνωνόματή του. Ορθό και με την αγκαλιά ανοιχτή την κοιτά κατάματα να ερχεται με ολη την αρχαία δύναμή της. Φλογισμένες χαρακιές στον ορίζοντα. Αρχαίοι ήχοι απο το ξύπνημα των Τιτάνων. Ριπές ανέμων και βροχής που ξεχύνονται ως οι νύμφες του Βάκχου. Και 'συ, βγάζεις την αρχαία κραυγή μέσα απο τα τρισβαθα σου. Ένα βήμα αρκεί για να είσαι πια πέρα απο το μετά. Σ' ένα '' άλλο'' πιο αληθές γιατί εχει τη σφραγγίδα απο το δικό σου δακτυλίδι. Κι ο σφραγγιδόλιθός σου εχει αναγλυφη τη δίκή σου θεά που της εδωσες εσυ την μορφή της. Καθώς η θύελα σου χάριζε το ρόδι της σιωπής. Ρεγάλο στο ατέρμονο. Διώχνοντας τους παράταιρους. Αφήνοντας μόνο το χάδι του Μύστη. Πάνω στα συντρίμια του Αόρατου.