Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

ΑΕΙΘΑΛΗΣ ΜΑΧΗ

Κι όταν περάσει το κουρνιαχτό κι η αντάρα, τότε θα σταθείς. Βρεγμένο αγριοπούλι στην πιο ψηλή κορφή. Εκεί που φυσούν μανιασμένα οι αέρηδες. Και ' συ , με φτερά μαζεμένα, θα συλλογισθείς. Η θύελλα πέρασε, μα δε σε πήρε μαζί της. Το βλέμμα, ένας ορίζοντας που έχασε ότι όριζε. Το βλέμμα, ακόμα πιο μακριά. Στην απεραντοσύνη. Κι ακόμα πιο μακριά. Στο φως το νιογέννητο σε μακρινά σύμπαντα. Τόσο μακρινά, όσο το νιογέννητο εντός. Που μόλις το βλέπεις ν' αχνοφεγγίζει. Όταν η σκόνη απο τα ακόντια θα κατακαθίσει. Ιδρώτας μαύρος. Σαν απο τα φτιασίδια των ματιών, γυναικών της ερήμου, που δακρύζουν. Και η αιτία, ένα μυστήριο. Που κρύβεται πίσω απο της ψυχής τα πλάτη. Εκει που δεν υπάρχουν τα στολίδια που, επίκτητα, έβαλες, στο νου, στη καρδιά, στο σώμα. Το υλικό και το άυλο. Νύχια ψεύτικα. Που δεν είναι δικά σου. Ισως για να σου θυμίζουν την αληθινή σου φύση. Του αρπακτικού. Κι ας φαίνεσαι στα μάτια του Έρωντα, ως λυγερός κύκνος. Εκεί στην ανεμοδαρμένη άκρη του δικού σου σύμπαντος. Περιπλανήθηκες. Και πλανήθηκες. Απο μεταμφιεσμένους εγωισμούς. Με αντάλλαγμα βαρύ. Κρέμασες τη ψυχή σου στο όρος. Κι αυτό την περίθαλψε. Δίνοντάς της το βλέμμα. Ένα απύθμενο βλέμμα. Που πάει μακριά. Πιο μακρια απ' οτι εσύ ευχόσουν. Η αλήθεια. Πολυφωνικό τραγούδι, στην αρχαία, δική σου, λαλιά. Που δυσκολεύεσαι τώρα να το αναγνωρίσεις. Μα παρ' ολ' αυτά, ξέρεις τι λέει. Ξέρεις το νόημά του. Το μετά είναι εδώ. Εσυ είσαι το μετά .Το νέο. Το κεντημένο με όλες τις πληγές. Που αναγνώρισες οτι είναι δικές σου. Στο πόλεμο με τη δική σου αειθαλή μάχη. Που δεν πέφτουν τα φύλλα της ποτέ. Κι αν περνούν καταιγίδες. Κι αν περνούν Εφιάλτες. Κι αν τα παραπόρτια του κάστρου, ανοίγουν, απο χέρια δικά σου, για τους βαρβάρους. Είναι δύσκολος ο δρόμος για το μετά. Ωστόσο, η πρώτη ανάσα στο μετά ειναι. Σα να ξαναγιενιέσαι οπως η αιώνια πληγή του Προμηθέα. Μια αειθαλής πληγή. Που θα σε πάει σε μονοπάτια καινούργια. Που θα σε οδηγήσουν στο διαφορετικό εαυτό. Πιο κοντά στην αλήθεια σου. Γιατί η αλήθεια σου σε κανει διαφορετικό. Όταν δεχθείς τις πληγές σου. Η διαδρομή είναι μεγάλη και δύσβατη. Κρύβει αγρίμια και θεριά. Κρύβει ξωτικά, νεράιδες και γοργόνες. Κρύβει την αθάνατη βελανιδιά. Απ' όπου θα κάνουν τα ιερά ραβδιά τους, οι μύστες. Που θα διαφεντεύουν τους ανέμους σου. Όταν εσύ λείπεις. Στις ατέλειωτες διαδρομές του μετά. Χωρίς να ρωτάς πια. Χωρίς να απαντάς πια. Μα, σε μια ατέρμονη συνομιλία θα είσαι. Με το αγέννητο φως. Ο δρόμος θα σου κρατά συντροφια στις ατέλειωτες σιωπές των οριζόντων. Η απώλεια είναι μια Αχερούσια ευχή. Το μετά είναι μια Αχερούσια ευχή. Εκεί στην πιο ψηλή ανεμοδαρμένη κορφή. Απο όλους τους αέρηδες. Τους δικούς σου . Και τους άλλους. Τότε, όντας όλος ένα βλέμμα, θ' αφουγκραστείς. Τους αρχαίους μύθους. Και θα τους τιμήσεις. Υποκλινόμενος στις πληγές του άλλου. Που είναι και δικές σου πληγές. Κάποιες φορές, μαζί με την απώλεια, φεύγει και ο παλιός εαυτός. Και γεννιέται το καινούργιο. Δώρο, με το μετά, που έρχεται πάνω στο άρμα του. Στεφανωμένο με τους δρόμους.Τους φρεσκοπλυμένους απο τις πληγές. Και τις ευχές τους. Για να είναι καλοί οι οιωνοί του πέρα. Για να είναι καλοί οι οιωνοί της θυσίας. Της απώλεις. Τα βήματα είναι φτερωτά. Και σπαθίζουν ότι πέρασε. Περνόντας μέσα απο τις ομίχλες του. Δύσκολοι καιροί για όνειρα. Αλλα, πάλι, στους δύσκολους καιρούς τα όνειρα γεννιούνται.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου