ΕΡΩΝΤΑΣ

Στο τέλος της ανάσας ένας μικρός θάνατος . Ανασαίνω την ανάσα του αταίριαστου . Και πεθαίνω μαζί του . Ξένη πεθυμιά μα τόσο δική μου .

Ακροβατεί το κύμα σε μια ερημική έκσταση .

Ψυχή μου , που νυχτοπερπατείς ;

Αναζητά το φως το σκοτάδι . Κι αυτό έρχεται και τ’ αγκαλιάζει . Σ’ ένα σκοτεινό αγκάλιασμα γεμάτο φως .

Το δόρυ της σκέψης σκοτώνει την ατέρμονη σιωπή . Μα αυτή ανασταίνεται μέσα από το ψιθύρισμα των βλεμμάτων των Εραστών ενός απεγνωσμένου ανεκπλήρωτου .

Ο ουρανός κοιτά κατάματα τη θάλασσα και χάνονται κι οι δυό στην απεραντοσύνη .

Όλος ο νούς μια γαλάζια ανάσα. Αύρα που δροσίζει το ιδρωμένο μέτωπο της σκέψης.

Και ύστερα , ένα γέλιο παράνομο , σπάει τη καθεστηκυία σιωπή .

Λιωμένο μέταλλο – πετροχελίδονο , ο πόθος , φτερουγίζει πάνω στο ηφαίστειο της ψυχής , χωρίς να καψαλίζει τα φτερά του . Χαίρεται να καίει καθετί που έγινε συνήθεια . Είναι φωτιά που καίει όλα τα χορταριασμένα ‘’πρέπει’’. Είναι φωτιά που καίει τον εαυτό της όταν δεν έχει τίποτε άλλο για να κάψει .

Μια παράταιρη μελωδία που δεν ταιριάζει σε ψεύτικες εικόνες . Ένα κλαδί ξερό που εύχεται να καεί κι αυτό και να σκορπίσει στον άνεμο.

Χαμένος αετός – στάχτη που γίνεται ένα με τα ψαρά γένια – σύννεφα τ’ ουρανού.

Τι θέλεις επιτέλους ψυχή ; ρωτά ο νους .

Η καρδιά , ιδρωμένη Αυγή απ’ τον Ερωντα ενός Πάνα- καλοκαιριού , κοιμάται με την αγκαλιά ανοιχτή στον πόθο.

Το ταξίδι είναι χωρίς Ιθάκες. Δεν χρειάζονται Ιθάκες όταν έχεις μαζί σου ότι αγαπάς .

Δεν χρειάζεται γυρισμός . Είναι όλα μια συνεχής αναχώρηση . Ένα ατέρμονο ξεκίνημα .

Ένα αθάνατο φως που σμίγει με το αιώνιο σκοτάδι σε ένα άπειρο ζευγάρωμα , πέρα από συμβάσεις .        Πέρα από τις ερήμους και τις οάσεις .Ενα διαρκές ταξίδι χωρίς Ιθάκες .

Μια Τροία . Η αιώνια μάχη για μια κλεμμένη αγάπη.