ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ( ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ )

Ψυχές , αστέρια της αυγής , χάνεστε μεσ’ το φως της , σα των ανέμων άγγιγμα , κρυφός ο λογισμός της.

Στη βάρκα του Αχέροντα , στων λογισμών τη λήθη , πήγα να ‘δώ τους π’ αγαπώ , στου νού το παραμύθι.

Γυμνό μου φως αφήνεσαι στης θύμησης το χάδι , πλέκει η καρδιά κι ο νούς χαλά της ζήσης το υφάδι.

Ένα νησί που ‘ ναι μακρά , στο τέλειωμα του χάρτη , θέρους βροχή, σα θύμηση , στου νού μου το κατάρτι.

Βρεγμένο φως καλοκαιριού το δάκρυ ανταμώνεις, σα γυρολόγο μουσικό , το νού μου ασημώνεις .

Πολλά βαθύς ο στεναγμός στο γύρισμα της μέρας , δυό στάλες γίναν χίλιες δυό  νότες σε Πάνα κέρας.

Στης σιωπής τ’ αντάμωμα φως μου σα σεργιανήσεις , κέντα σημάδια στους καιρούς , τσ’ αυγής μη λησμονήσεις.