ΜΑ 'ΓΩ ΙΘΑΚΕΣ ΔΕ ΖΗΤΩ...(ΦΩΣ..)

Μα ‘ γω Ιθάκες δε ζητώ , αιώνια ταξιδεύω , ο δρόμος είναι η ψυχή που κάθε αυγή γυρεύω.

Ο δρόμος δεν είναι φευγιό , δεν είν’ παρά φροντίδα , για να κρατάς ότι αγαπάς , στου ήλιου την ακτίδα.

Γιατί ? ρωτούν οι ασκιανοί μα απάντηση δε δίνω , το φως τους γέννησε κι αυτούς , δε ξέρουν δε τους κρίνω.

Οντ’ αγαπάς είσαι αυγή  , νύχτιά και φως που τρέχει κι αν κάποτε είχε μιαν αρχή , τέλος , θωρρείς , δεν έχει.

Αιώνιος ταξιδευτής , στο βλέμμα λέει αλήθεια κι ανέ το χάσεις ψάξε το στου νού τα παραμύθια .

Οι μύθοι είν’ αληθινοί , στο λένε , στο φωνάζουν , αυτό που είναι σταθερό κι αν οι καιροί αλλάζουν.

Γίνε και ‘συ ωσάν το φως σύμπαντος που γεννιέται , φεγγάρια κι αν επέρασαν απ’ Αδη δε νικιέται.

‘Κειός π’ αγαπά γίνεται φως και ασκιανός και σκότος , στο πόνο του άλλου θα πονά , θα τον φροντίζει πρώτος.

Είν’ το ταξίδι μακρινό τσ’ αγάπης οντ’ αρχίζει , πολεμιστής , αν και θνητός , τη μάχη συνεχίζει .

Γι ‘ αυτό Ιθάκες δε ζητώ , γιατί μαζί μου έχω , ότι αγαπώ και γίνομαι φως που αιώνια τρέχω.