Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

η ματωμένη μουσική

Κάθε δάκρυ και φτερό , φυτρώνει στο γκρεμό μου , κάθε δακρυ κι αγκαλιά , ζεστή , στο μισεμό μου . Κάθε δάκρυ μοναχό , στο βλέμμα , άκρη ακρη , γίνεται ένα στου καπνού το τέλος , λίγη στάχτη . Κι είναι μικρή της νύχτας συντροφιά , ζεστό καθώς θα πέφτει κι είναι η αρχή του στεναγμού , μπογιά πάνω σε νέφτι . Και σβύνονται τα χρώματα που ' μαι φτιασιδομένη , γίνεται μαύρος ποταμός , φλέβα νυχτιάς κομένη . Οσο κι αν φύγουν και χαθούν , οι σκέψεις που χορεύουν γίνονται νέφη απού βροντούν . πληγές που δε μισεύουν . Κι ακροβατώ στα βλέματα της κάφτρας και του νού μου και γίνονται οι ασκιανοί , φίλοι του λογισμού μου.Μικρό του νου ψιθύρισμα της σιωπής τα φώτα κι ειν ' ματωμένη μουσική εις του νοτιά τη ρότα. Στριφογυρνά ο άνεμος , χα'ι'δεύει τα φτερά μου απού ' ναι δάκρυα μοναχά που καίνε τ ' ονειρά μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου