Δένει τα νέφη του - μαλλιά ο ουρανός μ ' αχτίδες , ένα δεμάτι έκανε σκέψεις , κρυφές ελπίδες . Και πίνει ο Ερωντας καφέ , της Κυριακής ραχάτι μύνημα φέρνουν οι ματιές , άγγελοι δίχως άτι. Κι όλο ζητούνε οι στιγμές αυτά που ' ναι δικά τους , καθάριος , ' λιόφωτος οντάς ,οι ωρες σου κοντα τους . Και ξεφυλίζουν πάπυρους , χρυσόβουλους , κλεισμένους , στις κατακόκκινες αυγές απο καιρό δωσμένους. Κι έπειτα λές , ασπρα πανιά τα νέφη σαν κα'ι'κι , αρχίζουν το ταξίδι τους σ' αυτό που τους ανήκει. Που ' ναι ζωή , που ' ναι χαρά , Ερωντας οδοιπόρος , στο κοφτερό της πεθυμιάς μαυροντυμένο όρος.Δεν έχει τέλος η ματιά οντε θα πέσει εντός σου , κύμα απού σηκώνεται ταράζει το βυθό σου. Και μοιάζει χάδι στοργικό σε μεθυσμένο βήμα , της σκέψης σου απανεμιά στων ασκιανών το νήμα. Κι οι κρεμασμένες σου ευχές δίπλα στα ιερά σου , βοτάνι , αρχαίο , μυθικό , πηγή μου στα νερά σου.Αρωμα , μύρο , θυμίαμα , ξορκίζει τους δαιμόνους , του χτές μα και του αυριο , ανακουφίζει πόνους. Κι είναι εκείνο που ' νιωσες σα λυγερή γοργόνα , που δραπετεύει απ ' τους βυθούς , στου ουρανού το γόνα. Κι ειν ' το πολύ , το πιο πολύ , στο λίγο βαθιά κρυμένο κι η σιωπή σα μάζωξη σε κάστρο στοιχειωμένο. Μα ' συ γαλάζιε ουρανέ , κρυφογελάς τ ' απείρου , μία μικρή αγαλίαση , παρόν τρελού ονείρου . Αγγελιοφόροι ιεροί που παίζουν μαντολίνα , ευχές οι σκέψεις , σα χορός παλιός με κρινολίνα.Να ' ταν να μην υπήρχε χτες , αύριο , μήτε χρόνος , πάντα γαλάζιος ουρανός , θεραπευμένος πόνος.Να ' ταν όλα τα αγνωστα , γνωριμα και γαλήνια , ζάχαρη αχνη που ' πεσε σε παιδικά πατίνια. Γέλιο καρδιάς , γέλιο ματιά , το άπειρο όλο γέλιο , ωσαν να παίζαμε κρυφτό στ ' Ερωντα το θεμέλιο. Να μοιάζει η ζήση διάφανη , να μην υπάρχουν τοίχη , να παίζουνε τα ξωτικά στου δράκοντα το νύχι . Ολα να ήταν μιά ευχή που έγινε αλήθεια και φρέσκια να ' τανε αρχή στου λογισμού τα στήθια .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου