Τρίτη 7 Μαΐου 2013

…Ακουσε με αυγή , λεει το όνειρο . Μακρόσυρτο γκοσπελ , οδηγεί σε εκσταση το δάκρυ του ορίζοντα . Ηδονικό ξέσπασμα του ουρανού , τα αραχνο’υ’φαντα σύνεφα , της πίστης , της εκπλήρωσης. Εφιπποι αστερισμοί καλπάζουν μέσα στον καπνό του τσιγάρου του σύμπαντος , την ομίχλη των συναισθημάτων του ταξιδευτή . Πέρασαν χρόνοι και καιροί , μα το παραμύθι των δράκων γράφεται ακόμα. Σε κάθε χαμόγελο , σε κάθε αγγιγμα , σε κα΄θε χάδι . Ξεσπά η καρδιά που απελευθερώνεται στο καλπασμα των αστερισμών και τέχει μαζί τους . Δεν υπάρχει τέλος , δεν υπάρχει αρχή . Μόνο παντοτινη ύπαρξη . Μόνο άπειρη ύπαρξη . Μια υπαρξη που συνέχεια γεννιέται και συνέχεια πεθαίνει . Συμβατικά όμως . Ουσιαστικά η ύπαρξη είναι η μνήμη του σύμπαντος που δεν χάνεται ποτέ. Η ζωή είναι η θύμηση αυτού που πάντα υπήρχε . Το σύμπαν θυμάται , γι ‘ αυτό είναι αληθινό. Επειδή σε αυτό δεν υπάρχει λήθη. Όλα είναι σημαντικά . Φτάνει να μην ξεχάσεις να θυμηθεις ταξιδευτή . Να θυμηθείς τον γνωστό – άγνωστο δρόμο , που ανοίγουν τα βήματα σου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου