…Διαμέσου της αβύσσου βρισκεται η λύση , η απάντηση στην ερώτηση του ανταμώματος. Εκεί στην άκρη της σιωπής , στην αρχή. Όταν θα διαβείς το κατώφλι , περιμένουν οι αστερισμοί.Εκεί είναι μαζί για πάντα το φως και το σκοτάδι .Εκεί δεν κυριαρχεί κανένα από τα δυό. Εκεί βρίσκεται μόνο το αντάμωμα.Και η σιωπή καπνίζει το  σέρτικο τσιγάρο του αιώνιου ‘’είναι’’.Αυτού που έχει μορφή αλλα δεν εχει σύνορα. Όλα είναι ορατά φτάνει να εχεις μάτια να τα δείς. Η θάλασσα όλο μολά με τα όρη . Οι κορυφές δε σηματοδοτούν τέλος , μηδέ εκπλήρωση. Οι κορυφες είναι εκεί που αρχίζει το είναι . Την αρχή . Δεν ξεχωρίζει το άπειρο από ψηλά . Δεν ξεχωρίζει το απειρο από χαμηλά . Το άπειρο είναι το εντός. Αυτό που πάντα ήξερες κι όμωςχρειαζόνταν μακρινά ταξίδια για να μπορέσεις να το δεις. Να φτάσεις εκεί που ήσουν πρίν την αρχή και μετά το τέλος. Είναι μακρύς ο δρόμος για το ‘’εντός’’. Εχει περιπέτειες . Είναι μια διαρκής ασκηση της συνέπειας του ατίθασου βλέματος. Είναι μικρό το άπειρο . Είναι τόσο δά . Γιατί περικλείει το όλον , την συνολική ενέργεια , το βρέσιμο , το χάσιμο , το αντάμωμα.Πρέπει να γδυθει η απεραντοσύνη τα περιτά της λούσα , για να φανεί το βλέμμα. Καθαρό , γυμνό , σαν τον ορίζοντα μετά την βροχή , όταν δεν έχει μείνει κανένα δάκρυ πια , μήτε της αυγής , μήτε της νύχτας. Εκεί  ολοι είναι οδηγοί και δεν υπάρχει κανένας ακόλουθος. Πρέπει να χαθείς για να βρεθείς .Πρέπει να ξεχάσεις για να θυμηθείς αυτό που ήξερες πάντα.Κι όταν θα γύρει η μοναξιά στο προσκεφάλι της ψυχής σου, μην την δι΄ξεις . Κάλεσε το φώς να την συντροφεύει. Το σκοτάδι τότε μπορει να ζηλέψει και να σου σκεπάσει τα όνειρα . Τότε είναι η ώρα που πρέπει να προχωρήσεις . Πέρα από τα αφιλόξενα χάδια της Κίρκης και να στραφείς σε άλλες πολιτείες. Εκεί θα έχεις αφήσει πίσω τα τραγούδια που πεθύμησες , μαδε βρήκες.Γι ‘ αυτό ακολούθησε τις δικές σου μουσικές , που τις ξέρεις και που βρίσκονται στα δικά σου παραμύθια.Το ταιριαστό είναι αυτό που δεν σε πληγώνει , ετσι  , μόνο για να γελάσει. Τα αόρη είναι οι φίλοι σου. Η θάλασσα είναι φίλη σου. Αλλα εσυ είσαι αέρας , ανεμος , θύελα και φυσωντας πάντα πορεύεσαι σε άγνωστα μονοπάτια .Θρυματίζεις τα βράχια καιφτιάχνεις  κάστρα με το χώμα τους . Και μετά ρίχνεις τους τοίχους των  κάστρων για να διαβεί το φως που τρέχει πιο πολύ από σενα, πιο πολύ από τον άνεμο. Και ας γελούν τα αταίριαστα. Δεν εχει σημασία. Κάποτε θα φύγεις από ότι νόμιζες ότι ήξερες. Κάποτε θα κάνεις αυτό που πραγματικά ξέρεις . Ένα άγριο χελιδόνι προτιμά να πεθάνει διαβαίνοντας τα πέλαγα , μέσα σε καταιγίδες , παρά να το τυλίξει το χιόνι στην αδίσταχτη λευκάδα του. Τότε το σκοτάδι θα ξανασυναντηθεί με το φως και το παιχνίδισμα τους δεν θα χρειάζεται πιά φάρους. Οι φάροι θα έχουν πιά γκρεμιστεί γιατί ετσι θα πρέπει τότε.Τα ψεύτικα σύνεφα δεν αντέχουν τις πραγματικές θύελες που κρυβονται μέσα στο όνομα σου . Εσύ ! Που δεν ανήκεις πουθενά. Που είσαι αιώνιος ταξιδευτής των ονείρων.