…Οι ζωές των ποιητών μοιάζουν όμοιες , στον καθρέφτη ενός κόσμου που βαλτώνει στο βόλεμα του. Γιατί αυτός ο καθρέφτης θέλει να τις βλέπει όμοιες . Αλλά οι σκιές και οι ιριδισμοί του φωτός είναι εκεί , στο αντάμωμά τους και αναιρούν την εικόνα .  Επαναστατούν και χορεύουν έναν ξέφρενο χορό πάνω σε σπίθες μιάς φωτιάς που είναι το αίμα της αυγής , που είναι το αίμα του δειλινού , που είναι τα χίλια χρώματα μαζί που φτιάχνουν το μαύρο της νύχτας.Ο χορός ειναι εκεί και δεν αφήνει τον καθρέφτη σε ησυχία. Μικρά νωχελικά απογεύματα οι χορδές του ανέμου . Που παίζουν στον δικό τους ρυθμό , που ξεφεύγει από τους βαλτωμένους ρυθμούς του καθρέφτη , που θα τα ήθελε όλα  να είναι όμοια , ακίνητα , απαισιόδοξα . Πρόσεχε τα φτερά σου , λένε οι έρωτες στους ποιητές .