Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Στη βούργια βάζω του καημού , την εμορφιά σου ζήση , ότι με αίμα γράφτηκε δεν ημπορει να σβύσει.
Μάτωσε πάλι η αυγή και εβαψε με αίμα , ρόδο απου γεννήθηκε στου λογισμού το βλέμμα.
Χιλιάδες άνθη σου ‘ πεψα π’ ο Μάης είχε στείλει , να φέρνουν πάντα άνοιξη στου λογισμού το σπήλι.
Μάη απου γεννήθηκες , μιλάνε πάντα οι μοίρες και λέγουσι πως θα σβυστεί κρυφος καημός που πήρες.
Εις το πηγάδι της νυχτιάς νερό πολύ εγίνει , πηγή του η αθιβολιά που δάκρυα αφήνει.
Κι αν εφυτρώσουνε καημοί στου νού σου το μποστάνι , θα ορμηνεψω της αυγής , σαφή να τους ξεράνει.
Μη  ξεθωριάζεις Μάη μου , φύλα τα χρώματα σου , να μην τα βρίσκουν οι καημοί π ‘ ερχονται στον οντά σου .
Φτιάξε με ρόδα του Μαγιού , της μοίρας σου στεφάνι να το ‘ χει να στολίζεται στης ζήσης ο σεργιάνι.
Ανθός Μαγιού εφόρεσε κόκκινο πανωφόρι , για να του κρύβει τις πληγές που ‘ κανε ξεροβόρι .

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου