Η σκέψη , ένα ατέρμονο ταξίδι του εσωτερικού χρόνου .Μιά αστραπη που φωτίζει κατ ‘ επαναληψη , από διαφορετικές γωνίες πόθου , το σκοτάδι του ‘’εντός’’.

Ψιχάλες στη τέντα και μια χαρούμενη φωνή στο πλακόστρωτο που αναγγέλει τη βροχή στο ξημέρωμα .

Η σκέψη σιωπηλή αστραπή …Ηχος της υπαρξης που ξυπνά …Στο κόσμο του χτες οι σκιές βασιλευουν . Καμμιά σκιά δεν υπάρχει , αν δεν βρίσκεται κάπου μια στάλα φως…

Η σκέψη βρέχεται από τις στάλες μιάς βροχής που όλο λεει ότι θα ‘ ρθει κι όλο το μετανιώνει.Γυμνός ηχος που δε φοβάται τη σιωπή.

Διψά η ομορφιά για να βρει ψυχή .Διψά η ψυχή να συναντήσει την ομορφιά . Ξημέρωμα…

Το σκοτάδι αφουγκράζεται το φως που ερχεται .Ξέρει πως θα σβύσει για λίγο , περιμένοντας να χαθεί στην αγκαλιά του φωτός.

Αρχισε να βρέχει .Μιά μουσική στο αχνοφέγγισμα.Σιώπησε το σύμπαν για ν ‘ ακούσει τη βροχή.Το φως ερχεται….

Σκοτάδι και φως , σε ένα σύνεφο που φέρνει καταιγίδα. Αναστενάζει το σκοτάδι κι ο στεναγμός του είναι βροντή.

Κάποιος να σταματήσει το χρόνο για να ακουστεί η βροχή. Ταξιδεύοντας στις σκέψεις γινεται το αντάμωμα.Στις κορυφές βουνών απάτητων. Στου λογισμού το γύρισμα.

Λόγια που δεν ειπώθηκαν εχουν κάνει τις καλύτερες συζυτήσεις . Ξέρω , ξέρεις. Ένα αγγιγμα που έμεινε μετέωρο , αλλά που χάιδεψε όλο το είναι.

Μεγάλες συναντήσεις σε μικρες σιωπές , Η βροχή δυνάμωσε και κάλυψε το μέτρημα του χρόνου .