Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Δύσκολες σιωπές που απαντούν, πάντα ,σε μια ατέλειωτη ερώτηση .
Όλου του κόσμου οι σιωπές σε μια στάλα άγγιγμα.
Κομένη ρίζα που άνθισε μέσα στη παγωνιά και έβγαλε ανθούς , πριν έρθει η άνοιξη.
Παθιασμένο φιλί , ματωμένο , του σκοταδιού με το φως , η αυγή.
Μια εκρηξη πριν το χάσιμο , λέει το ονομα του απείρου , το φωνάζει , το χορεύει , το τραγουδά.Κι αυτό το τραγούδι , είναι χίλια τραγούδια μαζί , χίλια αρχέγονα χάδια, στο σώμα της απεραντοσύνης.Ενψση , κραυγή , σε ένα παναρχαιο πανηγύρι του κόσμου.
Ενας σκοτεινός άγγελος , η κραυγή του σκοταδιού.Πόνος και ηδονή και χαρά. Το βρέσιμο πριν την απώλεια .Σε μια αγκαλιά , το φως και το σκοτάδι , σε έναν ματωμένο πόθο. Το φως έρχεται σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια και σφίγγει παθιασμένα το αρχέγονο άγνωστο , το αδιαφοροποίητο και του παίρνει την ανάσα του. Και αυτό , χωρίς ούτε ένα δάκρυ , αφήνεται να χαθεί , μεσα στις μορφές , στις σκιές , στην εφήμερη θνητή ύπαρξη.
Κι ύστερα έρχεται η μέρα .Γεμάτη κίνηση , χρώματα , αναπνοές του σήμερα.Πραγματοποιεί όσα η ν΄θχτα ονειρεύεται .Και μέσα στο φως , φαινονται όλα.Το γέλιο , το κλάμα , η αποδοχή , η απόριψη , η θέληση και η πρακτική.Είναι πρακτική η μέρα .Φτιάχνει , σχεδιάζει και χτίζει , όλο χτίζει . Και οι έρωτες αναρωτιούνται.
Γρήγορα περνά το φως , όσο γρήγορα τελειώνει το σήμερα. Όλα ζουν στο σήμερακαι αυτό είναι τόσο σύντομο , όσο ένα ανοιγόκλειμα της επιθυμίας.
Χταπόδι η επιθυμία, απλώνει τα πλοκάμια του και γίνεται άπληστο.Όλο ρουφά τις στιγμές , μα όταν το απειλούν τα όνειρα , χύνει το μελάνι του. Και το σκοτάδι επανέρχεται.Απειλιτικό αυτή τη φορά. Επεκτατικό.Βάφει του κόσμου τις σκιές κι αυτές είναι σα να ζούν σε εφιάλτη, γιατί χάνονται πριν της ώρας τους. Πριν το πεί το φως , πριν γυρίσουν του χρονου οι αχτίδες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου