Και  ξεφλουδίζουν , αφήνοντας ένα απαλό άρωμα πορτοκαλιού οι επιθυμίες , ποθόντας , κάνονταςαυτό για το οποίο είναι προορισμένες.

Να είναι προάγγελοι αυτού που θα γίνει.Κι αυτό το κάτι , μπορεί να ζει παντού.Στην πραγματικότητα , στην φαντασία , στο σώμα , στη ψυχή .

Ο πόθος. Ενας εραστής του άπιαστου .Του αχειραγώγητου .Αυτού που , ο καθένας , θα ήθελε να κατακτήσει .Κάστρο απόρθητο , που δεν υποκλίνεται στα πρέπει , αλλά γίνεται ευάλωτο στα θέλω. Κ αι στις καστρόπορτες , υφάντρες του αύριο ξεκινούν παραμύθια, για ότι έγινε , για ότι θα γίνει.

Τα παραμύθια εχουν πάντα ένα απροσδόκητο τέλος. Αυτό που επιθυμεί συνήθως ο πόθος.Που είναι , φωτεινά , εκθαμβωτικά σκοτεινός και ζει στις στοές του συναισθήματος…

Ο τοίχος είναι τα αποσιωποιητικά μιάς ιστοριας. Γεμάτος τωγμές , σε ένα στενό των ονείρων . Πάνω του , ζωγραφιές οι σκέψεις και το φως παίζει τρομπόνι και πάει πάνω , κάτω , γελώντας πονηρά. Γιατι μπορεί να μπαίνει από παντού . Από τις σχισμάδες του χρόνου και του νού . Κανοντας νέες αρχές σε μια ιστορία που , ποτέ  δεν φαίνεται να αρχίζει και πουθενά σεν φαίνεται να τελειώνει . Και χιλιάδες σκιές ζωγραφίζουν στον τοίχο , μορφές , όμοιες με αυτές που φτιάχνουν τα σύνεφα , στη φαντασία ατίθασων παιδιών.

Αλάνι , πιτσιρίκι που καπνίζει  το αύριο , ο πόθος , γελά περιπαικτικά.

Στο αίμα της αυγής το πέταγμα του αυγερινού . Μιάς αυγής με ματωμένα , κατακκόκινα χείλη . Θα μπορούσε να είναι από ηδονή. Θα μπορούσαν να θρηνούν τον θάνατο του σκοταδιού.Ψάχνει μια αρχή στο τέλος . Στην αρχή του φωτός , στο τέλος του σκοταφιού , βρίσκεται το άπειρο. Διαβάτης περίεργος, που στέκεται και χαζεύει τις άκρες του συναισθήματος.

Ένα φλιτζάνι με το πρόσωπο ενός παιδιού , χαραγμένο σε έναν καφέ που αχνιζει ο έρωτας. Ντρέπεται που δεν έχει αρχή και τέλος . Ντρέπεται γιατι κάνει θνητό το άπειρο . Και αυτό του γελά συνομωτικά.

Είναι περίεργα ήσυχες οι πιο επαναστατικές γειτονιές του νού.