Ακούγεται καθαρά τώρα το αγκάλιασμα. Τωρα πουδεν είναι πιά σκοτάδι .Τωρα που το φως δεν εχει ερθει ακόμα. Τώρα που ξημερώνει.

Σήμερα θέλει το μσκοτάδι να μείνει όλη μέρα με το φως , μέσα στα σύνεφα.Θα είναι μια σκοτεινή μέρα. Φλυαρεί η βροχά και το σύμπαν σιωπά και την ακούει.

Νυχτερινοί γλεντοκόποι , οι πόθοι , πάνε να συναντήσουν τα όνειρα.Εφυγαν λίγο πριν το αντάμωμα…

Στου κόσμου  τα γεφύρια , τα πουλιά ονειρεύονται ακόμα.

Οι αντίθετοι δρομοι , συναντώνται πάντα στα τρίστατα των οριζόντων .

Ο ουρανός χτυπά τα τύμπανά του να ξυπνήσει τους ανέμους.

Θα ‘ρθώ  πριν να ‘ ρθείς , για να γίνουν μια αγκαλιά οι στιγμές και να σε περιμένουν.Οπως όταν κοιμάται πρώτος ο νούς για να ζεστάνει τα σεντόνια του αύριο.Η καρδιά δε κοιμάται ποτέ.Γι ‘ αυτό η σκέψη , οσο και να πλανηθεί, στην καρδιά γυρίζει που την περιμένει άγρυπνη , με ένα φλυτζάνι καφέ στα χέρια , μέσα σ’ ένα σκοτεινό φως , σ ‘ ένα φωτεινό σκοτάδι.Για την καρδιά υπάρχει μόνο το αντάμωμα…

Του κόσμου το αύριο , μικρό παιδί η σκέψη .Παίζει με το φως και το σκοτάδι και γι ‘ αυτό , σ ‘ αυτήν γεννιέται ο έρωτας της στιγμής του απείρου.

Θα σε δώ πρίν να ‘ ρθείς . Θα ειμαι εκεί , πριν έρθω.

Δειλό κελάιδισμα του ονείρου το βροχερό αχνοφέγγισμα.Θα πετάξω ακόμα κι αν βραχώ , λέει , αναγγέλοντας το ξημέρωμα στο σύμπαν που σιωπά.

Λίγο ακόμα μείνε , ψιθυρίζει το φως στο σκοτάδι . Λιγο ακόμα μείνε πριν έρθω.

Και το σκοτάδι άργησε να φύγει , περιμένοντας το φως.

Μια αστραπη σ’ έναν φωτεινό καθρέφτη , φωτισε για μι’ά στιγμη , μια σκιά , με αναμένη τη καφτρα τουτσιγάρου.Αγρυπνη σκέψη , από μακριά , αλλα τόσο κοντα στην ανάσα του ‘’είναι’’.