ΦΩΣ

ΦΩΣ

Μέσα στο φως φαινονται όλα τακτοποιημένα και καθαρά. Κι ας έχει συνεφιά η ψυχή. Το σπαθί των ηλιαχτίδων χρήζει τη σκέψη. Με τα φτερά του αητού. Και της δίνει το όνομά της. Αυτή που αναδύθηκε απο τη σκέψη. Ασαυτή που αναδύθηκε απο τους αφρούς της θύελλας. Αυτή που αναδύθηκε απο τα μηνύματα του ανέμου. Η άνοιξη ξύπνησε μέσα στο βλέμμα. Και το γέμισε ουρανό. Και πέλαγο απύθμενο. Και το δάκρυ στέγνωσε πάνω στη πέτρα τη καφτή. Το ηφαίστειο σιγοκαίι. Αρχαίο δράμα. Που αφηγήται τις γενιές αυτού του κόσμου και του άλλου, απο κτίσεώς του. Θαρρείς σιώπησε η σκέψη. Και ο νους ανέβηκε στα φτερά του αητού του πετρίτη. Και βλέπει τα ειωθότα και τα τεκτενόμενα απο ψηλά. Η ιστορία γράφεται με τον πόνο και το αίμα και το χαμόγελο των σηκωμών. Κάθε που ξημερώνει ξυπνά η επανάσταση και περιμένει. Πότε θα ρθει η στιγμή ω' αλλάξει τα τεκτενόμενα. Τον τρόπο σκέψης και τον τρόπο δράσης του νου και της ψυχής. Ξεφεύγει η σκέψη μέσα απο τα υπόγεια. Και κάθεται απέναντι στο φως. Ζητόντας του να την καθαρίσει. Απο τα βρύα της αγωνίας που φύτρωσαν στις ρωγμές της. Και η δράση περιμένει τη στιγμή της έκρηξης. Τη στιγμή της δημιουργίας. Οτι είναι ετοιμόροπο, γκρέμισέ το εσύ μιάν ώρα αρχήτερα. Η επανάσταση αρχίζει απο το εντός σου.