τα ψυχόνυχα της γοργόνας...

Τι τώρα , τι μετά από λίγο . Τώρα λοιπόν . Σε κοιτώ κατάματα Μέδουσα . Δεν μπορείς να με μαρμαρώσεις γιατί ξέρω το όνομά σου . Ξέρω όλα σου τα ονόματα . Τα χαμένα στα συντρίμμια βωμών που νομίζουν ότι φοβίζουν τις Ιφιγένειες .

Που πάντα στο τέλος γι αυτές αναβάλλεται το θυμίαμα . Και πάντα κερδίζεται η αιώνια μάχη , χωρίς ο Κάλχας να διαβάσει τα ανοιγμένα σπλάχνα τους .

Οι οιωνοί είναι το παιχνίδι των θεών ,

Κάπου , στο βυθό της αβύσσου βρίσκεται η απάντηση στο μυστικό το θαμμένο από τους Εγκέλαδους του ‘’είναι’’.

Ισως ψάχνοντας στη αρχή του Ερέβους βρεθεί το φως στην άκρη των στίχων που μόλις γεννήθηκαν.

Και μετά το ταξίδι .

Τα λόγια είναι οι πληγές της σιωπής .

Κι αυτή αιμορραγεί , βάφοντας το γαλάζιο . Που μια σκοτεινή θεά το τσαγκρούνισε και της έμεινε στα ακρόνυχα . Στη συνουσία της με όλα τα όνειρα .

Όταν πεθαίνουν τα σύννεφα γίνονται βροχή – ιδρώτας των Ερώντων που δραπετεύουν κάθε δείλι.

Κάθε κορυφή είναι ένα τέλος .Που ζητά να αναιρεθεί και να γίνει πέταγμα .

Στα μαλλιά της γοργόνας που θρηνεί , γιατί δεν της απαντούν οι Ανεμοι . Όταν τους ρωτά για το ποιος μάγεψε τα ψυχόνυχά της .