ΑΓΓΙΓΜΑ ...

Κάποιες φορές η σιωπή είναι  τόσο αταίριαστα ζεστή . Διάφανο υφάδι , σε τυλίγει , η ανάσα του θέρους που σβήνει . Εικόνα που χάνεται στο βυθό των οριζόντων , καθώς απομακρύνεσαι , σε ατέρμονες διαδρομές .

Κάποιες φορές το γνωστό είναι τόσο άγνωστο . Χώρα μακρινή που επισκέφτηκες και σου άφησε το ανεξίτηλο άρωμά της . Αγγιγμα φευγαλέας ηδονής , που σου άφησε το ανεξίτηλο άρωμά της .

Φιλί που μέσα του χάθηκες . Που μέσα του ζήτησες να χαθείς .

Και μετά , ζαλισμένος περιστρεφόμενος δερβίσης , με το ένα χέρι στο γαλάζιο και το άλλο στο σκοτάδι , στροβιλίζεσαι σ’ έναν διάττοντα Έρωντα.

Να’ ναι η ηδονή , η πάχνη που σε τυλίγει και σου δίνει τους λωτούς της για να ξεχαστείς στις διάφανες αγκαλιές των Σειρήνων .

Αταίριαστοι ήχοι . Παράταιροι με τη σιωπή . Κι αν ξένοι , πιο οικείοι , από αθιβολιές που διαγράφηκαν .

Στίγμα ρόδινο που χάνεται καθώς απομακρύνεσαι. Όλο και πιο κοντά σ’ αυτό το κάτι που είσαι , αφού επιτέλους αρνήθηκες ότι έχεις .

Και γυμνός από τη ψευδαίσθηση , πορεύεσαι στο βλέμμα του λυκόφωτος . Που σε καλεί , θνητή θεά , που το διάλεξε να είναι , το τέλος του ατέρμονου πόνου .

Βαριά μελωδία που αφήνεται στους σέρτικους καπνούς του ‘’τώρα’’.

Ηδονές που σε κάνουν να ξεχνάς , εστω και φευγαλέα , τη σιωπή .

Παράταιροι ήχοι . Μα τόσο ζεστοί . Όσο η αλήθεια που λένε μεταξύ τους δυο ξένοι , σε μια συντροφικά μοναχική διαδρομή . Καθώς πορεύεσαι , χωρίς να θέλεις δικό σου τόπο . Περιπλανώμενος  τροβαδούρος που ξέφυγε από τα ξεχασμένα τραγούδια άγνωστων μουσικών , που βρέθηκαν ξανά στο άγγιγμα των Εραστών του εφήμερου .

Θα σε δω στους στίχους των τραγουδιών …