ως αδέσποτη απουσία...

Ιαχές του νου . Και ύστερα σιωπή . Ως Μορφέας των χρυσαλίδων . Ακατέργαστη γαλήνη . Η ειρωνεία του μαντατοφόρου Ερμή , μπροστά στον Αδη της πεθυμιάς . Ενας αναποφάσιστος άνεμος .

Στα σκαλιά των οριζόντων , φωτιά μόνη . Στα βλέμματα των οριζόντων , φωτιά μόνη .

Το κάλεσμα ενός φλύαρου απείρου .

Στις εσχατιές της σκέψης , οι τριγμοί ενός βωβού πόνου που σφίγγει τα δόντια .

Ευτυχώς είναι μεγάλη η έρημος . Έχουμε δρόμο ακόμη στο ψιθύρισμα των διαττόντων στιγμών .

Ενας λογισμός που απέμεινε , φεύγει , ταξιδευτής της νύχτας .

Εκεί που τελειώνουν οι δρόμοι αρχίζει το απέραντο . Σάλπισμα ενός θυμωμένου νου , για ανασύνταξη σκέψεων .

Ισως το νερό της οδύνης να γίνει ένα με τα χαμένα πελάγη που βρέθηκαν .

Οσο ανεβαίνει το φως , όλα διαβαίνουν τις πύλες.

Μη μηδίσεις .

Η πάχνη χάνεται στη πρώτη ανάσα της αφύπνισης . Ως διαφυγών λύκος υπό το σεληνόφως.

Μόνο η Ηχώς των αστερισμών , αντιμάχεται τους λογισμούς .

Χορικό άσμα που έμεινε ατέλειωτο , γιατί έγινε Διόσκουρος ναυαγισμένων Ατλαντίδων .

Ηδονή .

Ως βότανο εξοστρακισμένης πληγής .

Είθε να δραπετεύσουν οι Άνεμοι για να ελευθερωθούν τα πέλαγα των εσωτερικών συμπάντων .

Θύελλα , σε καλώ με τ’ όνομά σου .

Εκεί που τελειώνει η σιωπή , κρύβεται , ως αδέσποτη απουσία , η κρυφή μας δύναμη .

Η ψευδαίσθηση των καιρών , ως φθινοπωρινά φύλλα , αφημένα στον Έρωντα των Ανέμων .

Μη ξεχνάς να θυμάσαι …