μεταμορφώσεις ...

Να προσέξεις , μη τυχόν και η νεράιδα γίνει βασίλισσα . Τότε να φοβάσαι...

τα ψυχόνυχα της γοργόνας...

Τι τώρα , τι μετά από λίγο . Τώρα λοιπόν . Σε κοιτώ κατάματα Μέδουσα . Δεν μπορείς να με μαρμαρώσεις γιατί ξέρω το όνομά σου . Ξέρω όλα σου τα ονόματα . Τα χαμένα στα συντρίμμια βωμών που νομίζουν ότι φοβίζουν τις Ιφιγένειες .

Που πάντα στο τέλος γι αυτές αναβάλλεται το θυμίαμα . Και πάντα κερδίζεται η αιώνια μάχη , χωρίς ο Κάλχας να διαβάσει τα ανοιγμένα σπλάχνα τους .

Οι οιωνοί είναι το παιχνίδι των θεών ,

Κάπου , στο βυθό της αβύσσου βρίσκεται η απάντηση στο μυστικό το θαμμένο από τους Εγκέλαδους του ‘’είναι’’.

Ισως ψάχνοντας στη αρχή του Ερέβους βρεθεί το φως στην άκρη των στίχων που μόλις γεννήθηκαν.

Και μετά το ταξίδι .

Τα λόγια είναι οι πληγές της σιωπής .

Κι αυτή αιμορραγεί , βάφοντας το γαλάζιο . Που μια σκοτεινή θεά το τσαγκρούνισε και της έμεινε στα ακρόνυχα . Στη συνουσία της με όλα τα όνειρα .

Όταν πεθαίνουν τα σύννεφα γίνονται βροχή – ιδρώτας των Ερώντων που δραπετεύουν κάθε δείλι.

Κάθε κορυφή είναι ένα τέλος .Που ζητά να αναιρεθεί και να γίνει πέταγμα .

Στα μαλλιά της γοργόνας που θρηνεί , γιατί δεν της απαντούν οι Ανεμοι . Όταν τους ρωτά για το ποιος μάγεψε τα ψυχόνυχά της .

ΑΓΓΙΓΜΑ ...

Κάποιες φορές η σιωπή είναι  τόσο αταίριαστα ζεστή . Διάφανο υφάδι , σε τυλίγει , η ανάσα του θέρους που σβήνει . Εικόνα που χάνεται στο βυθό των οριζόντων , καθώς απομακρύνεσαι , σε ατέρμονες διαδρομές .

Κάποιες φορές το γνωστό είναι τόσο άγνωστο . Χώρα μακρινή που επισκέφτηκες και σου άφησε το ανεξίτηλο άρωμά της . Αγγιγμα φευγαλέας ηδονής , που σου άφησε το ανεξίτηλο άρωμά της .

Φιλί που μέσα του χάθηκες . Που μέσα του ζήτησες να χαθείς .

Και μετά , ζαλισμένος περιστρεφόμενος δερβίσης , με το ένα χέρι στο γαλάζιο και το άλλο στο σκοτάδι , στροβιλίζεσαι σ’ έναν διάττοντα Έρωντα.

Να’ ναι η ηδονή , η πάχνη που σε τυλίγει και σου δίνει τους λωτούς της για να ξεχαστείς στις διάφανες αγκαλιές των Σειρήνων .

Αταίριαστοι ήχοι . Παράταιροι με τη σιωπή . Κι αν ξένοι , πιο οικείοι , από αθιβολιές που διαγράφηκαν .

Στίγμα ρόδινο που χάνεται καθώς απομακρύνεσαι. Όλο και πιο κοντά σ’ αυτό το κάτι που είσαι , αφού επιτέλους αρνήθηκες ότι έχεις .

Και γυμνός από τη ψευδαίσθηση , πορεύεσαι στο βλέμμα του λυκόφωτος . Που σε καλεί , θνητή θεά , που το διάλεξε να είναι , το τέλος του ατέρμονου πόνου .

Βαριά μελωδία που αφήνεται στους σέρτικους καπνούς του ‘’τώρα’’.

Ηδονές που σε κάνουν να ξεχνάς , εστω και φευγαλέα , τη σιωπή .

Παράταιροι ήχοι . Μα τόσο ζεστοί . Όσο η αλήθεια που λένε μεταξύ τους δυο ξένοι , σε μια συντροφικά μοναχική διαδρομή . Καθώς πορεύεσαι , χωρίς να θέλεις δικό σου τόπο . Περιπλανώμενος  τροβαδούρος που ξέφυγε από τα ξεχασμένα τραγούδια άγνωστων μουσικών , που βρέθηκαν ξανά στο άγγιγμα των Εραστών του εφήμερου .

Θα σε δω στους στίχους των τραγουδιών …

ως αδέσποτη απουσία...

Ιαχές του νου . Και ύστερα σιωπή . Ως Μορφέας των χρυσαλίδων . Ακατέργαστη γαλήνη . Η ειρωνεία του μαντατοφόρου Ερμή , μπροστά στον Αδη της πεθυμιάς . Ενας αναποφάσιστος άνεμος .

Στα σκαλιά των οριζόντων , φωτιά μόνη . Στα βλέμματα των οριζόντων , φωτιά μόνη .

Το κάλεσμα ενός φλύαρου απείρου .

Στις εσχατιές της σκέψης , οι τριγμοί ενός βωβού πόνου που σφίγγει τα δόντια .

Ευτυχώς είναι μεγάλη η έρημος . Έχουμε δρόμο ακόμη στο ψιθύρισμα των διαττόντων στιγμών .

Ενας λογισμός που απέμεινε , φεύγει , ταξιδευτής της νύχτας .

Εκεί που τελειώνουν οι δρόμοι αρχίζει το απέραντο . Σάλπισμα ενός θυμωμένου νου , για ανασύνταξη σκέψεων .

Ισως το νερό της οδύνης να γίνει ένα με τα χαμένα πελάγη που βρέθηκαν .

Οσο ανεβαίνει το φως , όλα διαβαίνουν τις πύλες.

Μη μηδίσεις .

Η πάχνη χάνεται στη πρώτη ανάσα της αφύπνισης . Ως διαφυγών λύκος υπό το σεληνόφως.

Μόνο η Ηχώς των αστερισμών , αντιμάχεται τους λογισμούς .

Χορικό άσμα που έμεινε ατέλειωτο , γιατί έγινε Διόσκουρος ναυαγισμένων Ατλαντίδων .

Ηδονή .

Ως βότανο εξοστρακισμένης πληγής .

Είθε να δραπετεύσουν οι Άνεμοι για να ελευθερωθούν τα πέλαγα των εσωτερικών συμπάντων .

Θύελλα , σε καλώ με τ’ όνομά σου .

Εκεί που τελειώνει η σιωπή , κρύβεται , ως αδέσποτη απουσία , η κρυφή μας δύναμη .

Η ψευδαίσθηση των καιρών , ως φθινοπωρινά φύλλα , αφημένα στον Έρωντα των Ανέμων .

Μη ξεχνάς να θυμάσαι …

σαν αδέσποτη απουσία ...

Εκεί που τελειώνει η σιωπή , κρύβεται , σαν αδέσποτη απουσία , η κρυφή μας δύναμη .
Η ψευδαίσθηση των καιρών είναι φθινοπωρινά φύλλα , αφημένα στον Ερωντα  των Ανέμων .
Μη ξεχνάς να θυμάσαι ...

ρωγμή

Για να αποκτήσεις ότι είσαι πρέπει να αρνηθείς ότι έχεις ...