...Και 'συ νυσταγμένε αστερισμέ , που χαθηκες νωχελικά στα χάδια του θέρους , σβυσε τον ηδονικό στεναγμό σου στο μαυρο κρασι της νύχτας . Κι επειτα , θα ακολουθησω τη ανασα της ζαλισμένης πυξίδας σου . Και 'συ άχνα απο τα ματωμένα αλικα χειλη της αυγής , χάιδεψε το γυμνό στέρνο του ορίζοντα , καθώς αυτός θα σου παραδοθεί .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου