Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

…Κι εσυ ουρανέ , κλέφτη , που είναι οι κεραυνοί σου ; Χαμογελάς και κοιτάζεις με. Μα εγώ χάνομαι στα στεφανωμένα με κραυγές όρη . όρη . Είναι κραυγές αητών που πετούν ψηλά , μη τυχόν και φανεί το δάκρυ τους. Εναν δάκρυ που ματώνει την αυγή σου , ουρανέΜιά  ανοιχτή πληγή , που εκείνη κρατά ανοιχτή.Γιατί δεν θέλει τη ψευτική σου γιατριά, κλέφτη ουρανέ.Γιατί το ματωμένο δάκρυ του αητού είναι η ομορφιά της , ουρανέ.Βλέπω , κοιμάσαι στην αγκαλιά της σιωπής ..Μα οι κραυγές της στοιχειώνουν τα ονειρά σου , ουρανέ. Αυτό το φως εγινε ατσάλι που οι ασκιανοί το φοβούνται . Ρίξε το  βλέμα σου στ ‘ αστέρια .Το σκοτάδι σε κρύβει συνομοτικά για να γεννήσεις τη τη κραυγή που θα ξυπνήσει τους κεραυνούς ερήμην του ουρανού.
Είναι περίεργο πως, το κρασί είναι άλικο , το αίμα είναι άλικο , πως , το άλικο στα όνειρα θα πει πως κατι θα’ ρθει γρήγορα. Η κραυγή από το δάκρυ του αητού έγινε επιτέλους κεραυνός και εσκισε τα νωχελικά πέπλα των καλοκαιρινών οριζόντων, Κτυπάτε τα τύμπανα σας όρη .Είναι ώρα να ξυπνήσουν οι δροσουλίτες που πάντα θα ‘ ρχονται καβαλάριδες και θα παίρνουν πίσω τα κάστρα που έπεσαν με τη προδοσία του εφιάλτη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου