…Ορνια , δεν θα φάτε το πτώμα του Ερωτα.Γιατί θα γίνει φως , γιατί θα γίνει αρχέγονο σκοτάδι.Γιατί θα γίνει έκρηξη ενός κοιμησμένου Πάνα. Και θα ξυπνήσει όλα τα κρυμένα σύμπαντα στον Αδη των αισθήσεων και των βλεμάτων.Γιατί θα σκουπίσει το δάκρυ των οριζόντων στο πρώτο φως που γεννιέται από το βλέμα του αγριμιού.Γιατί είναι κρυμένος στους κεραυνούς και στις θύελες του ονοματός του.Γιατί τον νανουρίζουν οι θεές που δραπετευσαν από τις φωνές των Σειρήνων και των Ερινύων.Γιατι οσο υπάρχει ένας που θα σηκώνεται ορθός ,θα υπάρχει και δευτερος.Γιατι η αλήθεια που δεν εχει ειπωθει ακόμα δεν παύει να είναι αλήθεια που υπάρχει και που περιμένει στους υποχθόνιους  διαδρόμους της δυναμης της.Γιατί τα όνειρα δεν είανι της νύχτας .Γεννιούνται όταν απελευθερώνεται ο νούς από τα δεσμά της λογικής και ο πραγματικός ασυνήδητος εαυτός , μορφοποιήται.Σαν ένα σύνεφο που ξεκινά μικρό για να καλύψει όλο τον θόλο του ουρανού μετά και να φέρει θύελα.Εξαγνιστική βροχή που δεν είναι δάκρυ αλλά ο ιδρώτας της αρχέγονης συνεύρεσης των θεων , των δαιμόνων , των ανθρώπων , στα συμπόσια του Πάνα.Και ‘ συ στιγμή είσαι η αιώνια συνουσία του σκοταδιού με το φώς που επιτέλους ανταμώθηκαν , πριν πεθάνει το ένα και πριν γεννηθεί το άλλο.Οταν ο χρόνος δεν έχει πιά σημασία , αποκτά την αληθινή του υπόσταση , πέφτουν τα πέπλα του σα φθινοπωρινά φύλλα και τότε θωρρείς την αλήθεια.Ο χρόνος δεν υπάρχει.Είναι στιγμιαία ψευδαίσθηση του νου που θέλει όλα να έχουν μια αρχή και ένα τέλος,Πάντα υπάρχει κατι πριν την αρχή , πάντα κάτι υπάρχει μετά το τέλος.Αρχή και τέλος είναι ένα . Μια κουκίδα στο άπειρο . Μια στιγμή φωτεινή και σκοτεινή αντάμα. Ο αιώνιος έρωτας του συνηδητού με το ασυνήδητο , του μορφοποιημένου με το άμορφο , η εμμονή των αρχαίων θεών να ζευγαρώνουνμε τους ανθρώπους για  να τους κάνουν αιώνιους όσο μια στιγμή. Η στιγμή είναι αιώνια . Είναι η στιγμιαια αιωνιότητα του άπειρου που γεννά , που γεννιέται σε μια ανάσα που μοιράζεται σ’ ένα φιλίτου σκοταδιού με το φώς. Ο έρωτας που νικά το φθαρτό που θυμιζει την αιωνιότητα που κρύβεται σε μια στιγμή, που ταξιδεύει με το φως διαμέσου του σκοταδιού , για να φτάσει σε σένα. Και να σου θυμίσει την ελευθερία. Να σου θυμίσει ότι δεν βλέπεις όνειρα. Είσαι το όνειρο . Όταν σπάσεις τα αόρατα δεσμά.

Τ ' αγρίμι ειναι λευτερο γιατι δε σε φοβάται , και κυνηγά κι ειν ' μαχητής κι εχθρό δεν τον λυπάται.

Μόν ' ένας τρόπος κυνηγέ , γεράκι να μερέψεις , υπάρχει , αν το βλέμα του για πάντα θα το κλέψεις.

Γέλασε ' συ πιό δυνατά , οσο κι ανε φοβάσαι , στο μπέτι αν έχεις τις πληγές , ποτέ κιοτής δε θα ' σαι.

Να πας κόντρα στον άνεμο με σταθερό τιμόνι , η καταιγίδα σέβεται το θάρρος κι αν θυμώνει.

Κι εσύ θλιμένε μου νοτιά , χορευεις στο καπνό μου , σα το τσιγάρο τελειωσες , φως μου στ ' αποβραδό μου..

Αστρο μακρά που κατοικείς κρυφοχαμογελάς μου , τι ' ναι κρυμένο το θωρρείς , στο διάβα της στρατιάς μου.

Λαφίνες - νύχτες στου καπνού τα πέπλα να κρυφτήτε , να μη σας βρουν της σκέψης μου τα βόλια και χαθήτε.

Τι κι αν καημέ εκάλεσες , νυχτα βαθια του νου μου , με οδηγούν αστερισμοί στα ζάλα τ' εαυτού μου.

Οντε θα κόψεις νύχτα μου του νου μου το κατάρτι , να ξέρεις δε θα βυθιστεί , σε λήθης λάσπη σκάρτη.

Είναι και αυτά τα λογια της Βιβιαν Λι στη ταινια οσα περνει ο ανεμος που τεντωνουν τις χορδες στ ΄αστρα του νου μου . Αυριο είναι μια καινούργια μέρα...Ας αρχίσει η μουσική ...

Σε χαιρετώ με μια κραυγή , που βγάζουν βεδου'ι'νες , αγάπη , φως μου κι ερωντα , χορδές απ ' τ ' άστρη κι ίνες .

Με ζάλα πρωτοχορευτή , τη γης χτυπάω χάμε , να της θυμήσω πως σκυφτός ποτέ δε θέλω να ' μαι.

Κι ανε μου δώσεις μαχαιριά έρωντα φτερωτέ μου , κρυβω το αιμα στην αυγή , ρόδινη που ' ναι θέ μου.

Δεντρί μου και σε πότισα μ ' ιδρώτα και με δάκρυ , γιατι δεν ευρηκα πηγή , στης μοναξιάς την άκρη.

Κι ανε βρεθεί στο δρόμο σου λιθάρι και σκοντάψεις , συνέχισε να περπατείς και ζάλα μην αλλάξεις.

Τον ερωντα ερώτησα αν με θωρρεί π ' αντέχω και μου ' πε το να νταγιαντάς , είναι καημός , .. κατέχω.

Αγρίμι που πληγώθηκε κι αν είναι λαβωμένο , στέκει στη πιο ψηλή κορφή , ορθό κι αντρειωμένο.

Με βλέμα αητού του κυνηγού , στα πλάτη , στα ουράνια , κοιτώ τη ζήση - θήραμα , που μου ξεφεύγει σπάνια.

Στό δώμα του ορίζοντα θα βγώ και θα ξαπλώσω , κόντρα τον ήλιο θα κοιτώ , ελεύθερος να νιώσω.

Νομίζεις είσαι άρχοντας στου σκότους το βασίλειο  , μα είμαι χα'ι'νης της αυγής , με άτι μου τον ήλιο.

Είσαι μικρό αδιέξοδο στου δρόμου μου την άκρη , μα ' χω φτερούγες και πετώ , πάνω του δίχως δάκρυ.

Ειναι μακρά , πολύ μακρά , φτηνά λόγια που είπες  και ' συ μικρός , πολυ μικρός οφις σε σκότους τρύπες.

Ακου τη σκέψη που ' φυγε απο του νου την άκρη , δροσοσταλίδα της αυγής που  μπλέχτηκε στο δάκρυ.

... Το μέλλον είναι αυτό που κάπου αλλού είναι παρελθόν και εμείς δε το γνωρίσαμε ακόμα ...

Μιά φαντασία είμαστε , ενέργεια δίχως ύλη , γι ' αυτό τη σκέψη δε κρατά , του λογισμού η πύλη .

Οσο θωρρείς τα πιό μακρά , είναι παλιά οτι βλέπεις , απλά μόλις τα γνώρισες , καινουργια και τα έχεις.

Μιά φαντασία είμαστε , ενέργεια δίχως ύλη, γι ' αυτό τη σκέψη δε κρατά του ορίζοντα η πύλη.

Την εδική μου την αυλή μου λές πως να διαρμήσω , σα τη γκαμήλα δε θωρρείς τη πλάτη σου οπίσω.

Εχει ο καθένας για να πει πάντοτε μιά κουβέντα , για τσ' άλλους , λες κι η  ζήση του εχει μονάχα ρέντα.

Κρίνεις τη κάθε μου στιγμή , έχεις για όλα λόγο , αντε μιά βόλτα να κρυφτεις κι ασε με πιά ντελόγο.

Κι αν λέγεις μου δε βρίσκεται λύση αλλη καμμία , σου λέγω , οτι δε λύνεται , κόβεται με τη μία.

Του κάτω κόσμου η πεθυμιά κι η δυναμη τ ' απάνω , ομάδι κι αν εσμιξουνε , τα μάτια σου δε χάνω .

..Στο τέλος βγαίνει μιά πνοή ρεμπέτη , ο αμανές του , απού υψώνεται βαθιά , σα φως απ ' τις σκιές του..

Μέσα στη πάχνη άστρη μου , της νύχτας π ' ανεβαίνει , βγαίνουν ονείρου ξωτικά κι άγρυπνη τα προσμένει.

Εσυ τα φταίς φεγγάρι μου , σου τα ' χω μαζεμένα , το γέμισμα σου ,θύμησε του νου μου τα κρυμένα .

Θεά σελήνη αλήτισσα , ολο γυρνάς στους δρόμους , κρυφά γελάς μου που  ' κλουθώ, τους  εδικούς σου νόμους.

Και υστερα το χάδι σου νεράιδα αυγή μου , εσβυσε όλες τις νυχτιές κι ανθισε η αυλή μου.

Οντε θα γίνω ασκιανός , διχως πατρίδα , νόμους , θα είμαι  χάδι μοναχό , στων αστεριών τους ώμους.

Σπάσε τ ' αόρατα δεσμά του νου που σε κρατούνε , κλεισε τα μάτια και θα δείς , οτι οι ψυχές θωρρούνε.

Ακουσε γιέ των ασκιανών , του φεγγαριού τους δρόμους , που σε καλούνε για να βρείς , δρόμους καινούργιους , μόνους.

Ειν' ασκιανών το θέατρο που μου ' λαχε να ζήσω , μα ' γω θα ρίξω τη σκηνή , το φως για ν ' αντικρύσω.

Θα σε σκοτώσω σιωπή κι υστερα θα φωνάξω , θα γινω φλόγα και φωτιά , σκοτάδι να σε κάψω ..

…Κι εσυ ουρανέ , κλέφτη , που είναι οι κεραυνοί σου ; Χαμογελάς και κοιτάζεις με. Μα εγώ χάνομαι στα στεφανωμένα με κραυγές όρη .  Είναι κραυγές αητών που πετούν ψηλά , μη τυχόν και φανεί το δάκρυ τους. Ενα δάκρυ που ματώνει την αυγή σου , ουρανέ . Μιά  ανοιχτή πληγή , που εκείνη κρατά ανοιχτή.Γιατί δεν θέλει τη ψευτική σου γιατριά, κλέφτη ουρανέ.Γιατί το ματωμένο δάκρυ του αητού είναι η ομορφιά της , ουρανέ.Βλέπω , κοιμάσαι στην αγκαλιά της σιωπής ..Μα οι κραυγές της στοιχειώνουν τα ονειρά σου , ουρανέ. Αυτό το φως εγινε ατσάλι που οι ασκιανοί το φοβούνται . Ρίξε το  βλέμα σου στ ‘ αστέρια .Το σκοτάδι σε κρύβει συνομοτικά για να γεννήσεις τη τη κραυγή που θα ξυπνήσει τους κεραυνούς ερήμην του ουρανού.

Είναι περίεργο πως, το κρασί είναι άλικο , το αίμα είναι άλικο , πως , το άλικο στα όνειρα θα πει πως κατι θα’ ρθει γρήγορα. Η κραυγή από το δάκρυ του αητού έγινε επιτέλους κεραυνός και εσκισε τα νωχελικά πέπλα των καλοκαιρινών οριζόντων, Κτυπάτε τα τύμπανα σας όρη .Είναι ώρα να ξυπνήσουν οι δροσουλίτες που πάντα θα ‘ ρχονται καβαλάριδες και θα παίρνουν πίσω τα κάστρα που έπεσαν με τη προδοσία του εφιάλτη.

Φεγγάρι κρύψου στ ' όνειρα , μη φέγγεις στο σκοτάδι , τ' αγρίμια να γλιτώσουνε ' πο κυνηγού σημάδι.

Φεγγάρι μου και πως μπορείς να είσαι φωτισμένο , οντε σα λύκος αλυχτά , της γης το πεπρωμένο.

φεγγάρι μου , το φέγγος σου δάκρυ καυτό μου μοιάζει , απού τη νύχτα ολόφωτη κάνει καθώς σταλάζει.

…Κι εσυ ουρανέ , κλέφτη , που είναι οι κεραυνοί σου ; Χαμογελάς και κοιτάζεις με. Μα εγώ χάνομαι στα στεφανωμένα με κραυγές όρη . όρη . Είναι κραυγές αητών που πετούν ψηλά , μη τυχόν και φανεί το δάκρυ τους. Εναν δάκρυ που ματώνει την αυγή σου , ουρανέΜιά  ανοιχτή πληγή , που εκείνη κρατά ανοιχτή.Γιατί δεν θέλει τη ψευτική σου γιατριά, κλέφτη ουρανέ.Γιατί το ματωμένο δάκρυ του αητού είναι η ομορφιά της , ουρανέ.Βλέπω , κοιμάσαι στην αγκαλιά της σιωπής ..Μα οι κραυγές της στοιχειώνουν τα ονειρά σου , ουρανέ. Αυτό το φως εγινε ατσάλι που οι ασκιανοί το φοβούνται . Ρίξε το  βλέμα σου στ ‘ αστέρια .Το σκοτάδι σε κρύβει συνομοτικά για να γεννήσεις τη τη κραυγή που θα ξυπνήσει τους κεραυνούς ερήμην του ουρανού.

Είναι περίεργο πως, το κρασί είναι άλικο , το αίμα είναι άλικο , πως , το άλικο στα όνειρα θα πει πως κατι θα’ ρθει γρήγορα. Η κραυγή από το δάκρυ του αητού έγινε επιτέλους κεραυνός και εσκισε τα νωχελικά πέπλα των καλοκαιρινών οριζόντων, Κτυπάτε τα τύμπανα σας όρη .Είναι ώρα να ξυπνήσουν οι δροσουλίτες που πάντα θα ‘ ρχονται καβαλάριδες και θα παίρνουν πίσω τα κάστρα που έπεσαν με τη προδοσία του εφιάλτη.

Δυό λύκοι κι ενας διάβολος παλεύανε ομάδι , ν ' απλώσουνε του σκοταδιού , το δίχτυ , το υφάδι.

Η σιωπή είναι κραυγή , στο τώρα ξημερώνει , παλιών καθρέφτων είδωλα , τα σπάει , τα σκοτώνει.

Εκειός που δε σε σέβεται καλλιά να σε φοβάται , καλύτερα να σε μισεί παρά να σε λυπάται.

θα ' θελα φως μου να ' ξερες πως γινομαι σκοτάδι , κάθε αυγή για να χαθώ στο εδικό σου χάδι.

Τον εδικό μου ασκιανό μονάχα τον φοβάμαι , μόνο αυτός τα ζάλα μου ξέρει να βρίσκει χάμε.

Παντού θα ψάξω για να βρώ του άνεμου τ’ αλώνι , για να λιχνίζω τους καημούς κάθε που ξημερώνει.

Του κόσμου ολου η σιγαλιά στις ξαστεριές τ ‘ απείρου , κρυο νερό στην ερημο , μοναχικού ονείρου .

Κρυφέ καημέ και χάδι μου κάθε αυγή και δείλι , περνώ σκιά στους δρόμους σου , ανεμου ανθέ τ ‘ Απρίλη.

…Όταν μάθεις να παίζεις με τις σιωπές θα συνυπάρξεις . Εκεί που κλείνει ο κύκλος , η δύση και η ανατολή γίνονται ένα. Την ίδια στιγμή τέλος και αρχή . Το ίδιο σημείο τέρμα και αφετηρία. Αρκεί να γινεις βιρτουόζος των σιωπών, Για να μπορεί μετα να ακουστεί το βροντερό ξέσπασμα του κεραυνού που χαράζει ανεξίτηλα , όπως αυτός νομίζει τουλάχιστον , τα στήθη των οριζόντων , αφήνοντας ένα σημάδι που θα χαθεί στο πρώτο φως .Οι σιωπές , οι μουσικές παυσεις , είναι επαναστατικές. Αλλάζουν τα πάντα.Κανένα μοτίβο δεν είναι το ίδιο μέσα σ’ αυτές. Είναι βροντερές , υποχθόνιες και συνωμοτικές.   Γιατί αναιρούν το συνηθισμένο .Γιατί θα δώσουν το ρυθμό της έκρηξης .Γιατί ανασυντάσουν τις δυνάμεις για την πιο κρίσιμη επίθεση στις βαλτωμένες πληγές , τις οποίες τςλικά θα θεραπεύσουν . Ζώντας μέσα στη φωτιά των αστερισμών , το φως και το σκοτάδι , συνωμοτούν , στα κρυφά λημέρια των ονείρων . Και η σιωπή τα βοηθά και καλύπτει τα ίχνη τους , να μην τα βρεί αυτό που έχει περάσει ανεπιστρεπτί , μα που από ένα πείσμα θα ήθελε να τα σκοτώσει . Να σκοτώσει το καινούργιο που το απειλεί.Γιατί μέσα στο καινούργιο είναι η πραγμάτωση της ψυχής , που αναιρεί την καθεκυστηία  τάξη του.Κανένα καθεστώς δεν θέλει το καινούργιο , γιατί τότε θα πάψει πλέον να είναι καθεστός.Ο βολεμένος του εαυτός θα χαθεί .Γιατί το καινούργιο είναι κίνηση , ο χορός , με συνδιασμούς άπειρων βημάτων , στην εκρηκτική μουσική που έρχεται πάντα μετά την παύση , μετά από την σιωπή. Και είναι αναπάντεχα αυτά τα βήματα . Διαφορετικά. Και κορυφώνονται σε όρη απάτητα . Εκει  που το μόνο πανωφόρι του γυμού ονείρου είναι ο άνεμος , είναι τα φτερά που παίζουν με τον άνεμο , είναι το ταίρι της αλήθειας. Το πραγματικό ‘’είναι’’ . Γιατί κοιτάμε στον καθρεφτη ; Για να δούμε αυτό που ξέρουμε ; Ή να δούμε αυτό που πραγματικά ‘’είναι’’ .Νομίζεις ότι ξέρεις τις σκιές , τα χρώματα , το φως , μεχρης ώσπου , ενας εμπειρος ζωγράφος σου εξηγήσει ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται. Αυτό που νομίζεις ότι σου είναι οικείο , ουσιαστικά δεν το ξέρεις , γιατί δεν ξέρεις πώς να το βλέπεις.Πρέπει να εχεις αλήθεια για να το δεις πραγματικά, να ξεφύγεις από τον βολεμένο νού σου .Να παιξεις πέρα από τις νότες . Να χαθείς , για να μπορέσεις να βρεθείς.

Τη σιωπή μου οντ’ ακούς να ξέρεις δε θ ‘ αργήσει , οσαν του λύκου πάτημα , φωτιά θα ξεκινήσει.

Τ’ άστρη ψυχές χαμένες , αγρυπνες μεσ’ τη φωτιά που ζούνε , τους βολεμένους εαυτούς ποτές τους δεν ακούνε.

Δεντριού κομένου το κορμί το ‘ φτιαξες σμιλεψες το , νεκρού καιρού το ουρλιαχτό , το πήρες κι εκαψες το.

Λέγεις μου πως ξέρεις τα , του νου τα μονοπάτια , εισαι τυφλός και δε θωρρεις , ειν’ σε πληγη αλάτια.

…Όταν μάθεις να παίζεις με τις σιωπές θα συνυπάρξεις . Εκεί που κλείνει ο κύκλος , η δύση και η ανατολή γίνονται ένα. Την ίδια στιγμή τέλος και αρχή . Το ίδιο σημείο τέρμα και αφετηρία. Αρκεί να γινεις βιρτουόζος των σιωπών, Για να μπορεί μετα να ακουστεί το βροντερό ξέσπασμα του κεραυνού που χαράζει ανεξίτηλα , όπως αυτός νομίζει τουλάχιστον , τα στήθη των οριζόντων , αφήνοντας ένα σημάδι που θα χαθεί στο πρώτο φως .Οι σιωπές , οι μουσικές παυσεις , είναι επαναστατικές. Αλλάζουν τα πάντα.Κανένα μοτίβο δεν είναι το ίδιο μέσα σ’ αυτές. Είναι βροντερές , υποχθόνιες και συνωμοτικές.   Γιατί αναιρούν το συνηθισμένο .Γιατί θα δώσουν το ρυθμό της έκρηξης .Γιατί ανασυντάσουν τις δυνάμεις για την πιο κρίσιμη επίθεση στις βαλτωμένες πληγές , τις οποίες τςλικά θα θεραπεύσουν . Ζώντας μέσα στη φωτιά των αστερισμών , το φως και το σκοτάδι , συνωμοτούν , στα κρυφά λημέρια των ονείρων . Και η σιωπή τα βοηθά και καλύπτει τα ίχνη τους , να μην τα βρεί αυτό που έχει περάσει ανεπιστρεπτί , μα που από ένα πείσμα θα ήθελε να τα σκοτώσει . Να σκοτώσει το καινούργιο που το απειλεί.Γιατί μέσα στο καινούργιο είναι η πραγμάτωση της ψυχής , που αναιρεί την καθεκυστηία  τάξη του.Κανένα καθεστώς δεν θέλει το καινούργιο , γιατί τότε θα πάψει πλέον να είναι καθεστός.Ο βολεμένος του εαυτός θα χαθεί .Γιατί το καινούργιο είναι κίνηση , ο χορός , με συνδιασμούς άπειρων βημάτων , στην εκρηκτική μουσική που έρχεται πάντα μετά την παύση , μετά από την σιωπή. Και είναι αναπάντεχα αυτά τα βήματα . Διαφορετικά. Και κορυφώνονται σε όρη απάτητα . Εκει  που το μόνο πανωφόρι του γυμού ονείρου είναι ο άνεμος , είναι τα φτερά που παίζουν με τον άνεμο , είναι το ταίρι της αλήθειας. Το πραγματικό ‘’είναι’’ . Γιατί κοιτάμε στον καθρεφτη ; Για να δούμε αυτό που ξέρουμε ; Ή να δούμε αυτό που πραγματικά ‘’είναι’’ .Νομίζεις ότι ξέρεις τις σκιές , τα χρώματα , το φως , μεχρης ώσπου , ενας εμπειρος ζωγράφος σου εξηγήσει ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται. Αυτό που νομίζεις ότι σου είναι οικείο , ουσιαστικά δεν το ξέρεις , γιατί δεν ξέρεις πώς να το βλέπεις.Πρέπει να εχεις αλήθεια για να το δεις πραγματικά, να ξεφύγεις από τον βολεμένο νού σου .Να παιξεις πέρα από τις νότες . Να χαθείς , για να μπορέσεις να βρεθείς.

Χαράκωσα τις μαχαιριές της νυχτας και του νού μου και τα σημάδια τα ‘ κανα , στολίδια του κορμιού μου.

Στιγμές καρφώνουν τις στιγμές , άτια πολλά καλπάζουν , θωρρούν φωτιά και χαίρονται απου οι καιροί αλλάζουν.

Μέσα στο μαύρο της νυχτιάς σκιές ακροβατούνε που ‘ χουν χαθεί και δε νογούν θρύψαλα που πατούνε.

Οντε γεννιέσαι στη φωτιά θε να γενείς μια φλόγα απού θα κάνει τις στιγμές μιανής γοργόνας ρόγα.

Στη ρούγα απου περπατάς σε περπατούν αηδόνια , μονάχα λύκοι π ‘ αλιχτούν με αίμα στα Σαγώνια.

Οντε γεννήθηκε το φως , πονεσε το σκοτάδι , εβγήκε απ ‘ τα σπλάχνα του και τ ‘ αφησε σημάδι .

…Κι ετσιαρχιζει μια στροφή , της μοίρας παραμύθι , ο δράκος  πως εχάθηκε , στων λογισμών τη λήθη.

Δεν εγεννήθη η μοναξιά γι ‘ αυτό δε θ ‘ αποθάνει , υπήρξε πριν απ ‘ την αρχή και τέλος δε τη πιάνει .

 Πήγα μακρά ,πολύ μακρά , στο τέλος , στην αρχή σου , άνεμε , άστρο κι έρωντα , να γίνει η ευχή σου.

Τα μάτια κλείνω και θωρρώ ότι δε θα μπορούσε , φως και σκοτάδι να μου πεί , στο κύμμα σου που ζούσε.

Μέσα ‘ πο τις θάλασσες πέρα ‘ πο τις στεριές σου θα σε ζητώ , ταξιδευτής , στις πιο κρυφές μεριές σου.

Ζητάς κρυφές αναπνοές στα κρυσταλένια κρίνα , αυγής μικρής να σ’ οδηγούν κατά πως ξέρουν ‘ κείνα .Και μακρινούς αστερισμούς χρόνια πολλα χαμένους , να σ’ ορμηνέψουν στους γκρεμούς τσ’ αβύσσου , ξεχασμένους. Και ξωτικά απού ευχές κρατούνε μαγεμένες , σ’ ακτές που δε πατήθηκαν τις εχουνε κλεισμένες . Και σου τις δίνουν να γυρνάς στους τόπους της γαλήνης , να σεργιανάς στους λογισμούς , στις θύμησες να μείνεις . Σκιές απου ‘ ναι όμορφες , πιο όμορφες θα γίνουν , οντε στο φως θε να χαθούν τ’ ονείρων απού σβύνουν . Μέσ’ από τ’ όστρακο της γης ξαθέρι που γεννιέται , άγγιγμα , χάδι ορφανό , θύμηση που ξεχνιέται.

…Ο χρόνος είναι καλός μαζί σου όταν εχεις το χάδι στη ψυχή. Τότε ανοίγεται η αγκαλιά του ορίζοντα και χάνεσαι στους γκρεμούς του άπειρου . Ταξιδεύεις στους αφρούς του πελάγου που καρφώνονται με δύναμη σοτυς βράχους της επιθυμίας .Σημασία εχει ότι είσαι δεντρί στην ακρη της αβύσσου ταξιδευτή . Κοιτάς κατάματα το φτερωτό φως και γίνεσαι ένα μαζί του.     Και το χάδι είναι πάντα εκεί.Μιά απουσία παρούσα . Δυό σπίθες παίζουν με τον άνεμο . Και ο ξύλινος χρόνος μετρά τις ουλές των οριζόντων. Κάθε τέλος σημαίνει μια αρχή . Κοίτα κατάματα τη γυμνή σου σκέψη ταξιδευτή και μη στρέφεις το βλέμμα.Είναι μακριά το κοντά όταν γίνεται μια αρχή.Το σαλπάρισμα μιάς πειρατικής ιδέας είναι η αρχή. Να παραμείνεις πειρατής. Να κουρσεύεις τις στιγμές από την αρμάδα του χρόνου. Μια ρυθμική εναλαγή είναι το πετάρισμα της σκέψης και ύστερα το χάδι του γκρεμού.Ο άνεμος είναι συντροφος των μεγάλων αποστάσεων της αναζήτησης. Η εναλαγη είναι το διαφορετικό . Μικρές εκρήξεις του είναι που θα μορφοποιήσουν την εντροπία του συναισθήματος . Ένα παράθυρο ανοιχτό στη νύχτα. Είναι περίεργο ότι το σκοτάδι εχει ταυτηστεί με το φόβο της ανυπαρξίας . Είναι ζεστό το σκοτάδι . Είναι γεμάτο θύμησες.Ε΄ιναι το ταξίδι που θα παραμείνει ατελείωτο γι ‘ αυτό και είναι μαγικό.Το τέλος είναι το βιαιο φρενάρισμα του γνωστού και  η αρχή του άγνωστου.Το ότι δεν είναι κατι γνωστό δεν πάει να πει ότι είναι ανύπαρκτο. Κάποιες στιγμές το σκοτάδι γίνεται φως όταν το αγνωστο , γινεται γνωστό , εφικτό. Τότε , λένε , υπάχει .Δηλαδη πριν δεν υπήρχε επειδή απλά δεν το ήξερες ;. Είναι η γνώση που καθορίζει το υπάρχον ή την ανυπαρξία;. Τραγικέ ταξιδευτή . Το σκοτάδι και το φως θα συναντηθουν πάλι απόψε στο πειρατικό σου . Κοίταξε να φυλάξεις καλά το μπαρούτι μη τυχόν και εκραγεί το ‘’ είναι’’ σου και δημιουργήσεις στιγμές.Τραγικό , καημένο αγνωστο , θα σε μάθουν απόψε . Το φιλί της αβύσσου σε μάγεψε και ζητάς να χαθείς στους γκρεμούς της . Εκλεψε η αυγή τις ηδονές στο αλικο , παιχνιδιάρικο χαμόγελο της. Ο κόσμος τελειώνει στη ν κορύφωση .Το γνωστό πεθαίνει . Μετα το αγνωστο , το σκοτάδι , υφαίνει τα νήματα του καινούργιου. Μια σκιά που μιλά. Μια σιωπη – σκιά. Η σκιά είναι όμορφη στο φως . Τότε που χάνεται…