ΤΟ ΕΝΔΕΛΕΧ'ΕΣ 'ΑΛΙΚΟ

Χα’ι’δεύει ο καπνός ενός ετοιμοθάνατου τσιγάρου το θολό αλατισμένο λυκόφως . Το δάκρυ μιάς νεράιδας που ‘ χασε τα παραμύθια της . Κρυφό μετέωρο άγγιγμα , η σιωπή . Το άδειασμα της απουσίας . Ξεγελασμένη ανάσα , μια ρουφηξιά από φωτιά . Ξεγελασμένη γαλήνη . Στο τέλος μιάς διαδρομής η αναπάντεχη συνάντηση της αμφισβήτησης . Κρυφογελά και χαιρετά ‘σε καθώς ο νούς ζαλίστηκε από το τώρα και ζητά το αύριο . Να ‘ ναι το αύριο η απάντηση ? Η αμφισβήτηση δε ζητά απαντήσεις . Καταρρίπτει τις υπάρχουσες . Μια διαρκής ερώτηση . Και η μαγεία επιστρέφει . Το απλό είναι το πιο δύσκολο . Ευέλικτο πειρατικό βοηθά τα ρεσάλτα στις ναυαρχίδες . Το απλό είναι το δύσκολο . Το πιο δύσκολο απλό είναι ο Ερωντας . Ανατρεπτικός . Φτιάχνει ρωγμές στα στεγανά του εαυτού . Πρέπει να αμφισβητήσεις τη στασιμότητα και τη σύμβαση των στεγανών για να τον συναντήσεις , ψιθυρίζουν οι αστερισμοί. Πρέπει να αμφισβητήσεις για να αλλάξεις . Για να δεχτείς . Πρέπει να αμφισβητήσεις για να γίνεις αγρίμι . Είναι όμορφα τ’ αγρίμια. Κρυφογελούν στις αβύσσους . Αμφισβητούν τον φόβο . Γι’ αυτό δε φοβούνται . Ολο σε κάποια σχισμή του σκοταδιού θα τα βρείς να παίζουν με το φώς . Αντιλαλούν τα όρη το ερωτικό τους κάλεσμα. Είναι λεύτερα τ’ αγρίμια . Σπαθιά που κόβουν τα πιο δύσκολα δεσμά . Αυτά που είναι αόρατα . Αυτά που ο καθένας έβαλε συμβιβαζόμενος με το άδειο βλέμμα της ακινησίας . Ο νους , ο γεννημένος να πετά , βρουχάται σα πληγωμένος δράκοντας που ράγισε η αρχαία του αρματωσιά . Που ράγισαν τα φτερά του . Τότε , εκείνη τη στιγμή αμφισβήτησε τη μοναχική του γνώση . Αιώνες τώρα ήταν σε μια σπηλιά γεμάτη φλόγες και απαντούσε επί παντός . Όμως δε ρωτούσε ο δράκος , χάνοντας σιγά σιγά τις απαντήσεις του .Οχυρωμένος στη μοναξιά του .Κι ο Ερωντας ξέπλεκε τα δίκτυα γελώντας .Αυτός ήταν μια διαρκής εντροπία .Χωρίς ποτέ να βγαίνει καμμιά απάντηση από το είναι του. . Μόνο ένα εντροπικό φως , καμωμένο από τη συνεχή έκσταση της έκρηξης . Ένα ηφαίστειο . Μια φλογισμένη κορυφή που βρουχάται έχοντας συντροφιά της τα συντρίμμια παλιών θεών . Κι ένα σμάρι από άγριες μέλισσες κεντούν το θυμάρι . Και σε κάθε κέντημα λευτερώνεται το άρωμα των επαναστατημένων αισθήσεων . Των επαναστατημένων απαντήσεων που έγιναν επιτέλους ερωτήσεις . Αμφισβητώντας τη βαλτωμένη συνείδηση . Κεντούν οι άγριες μέλισσες . Κεντούν . Κι οι νύχτες γίνονται αυγές , που όπως ότι αρχίζει , είναι ματωμένες . ‘Ενας ανθός του Μαγιού που φόρεσε κόκκινο πανωφόρι για να κρύψει τις πληγές που του ‘ κανε  ο Βοριάς . Πρέπει να κοιτάξεις βαθιά για να γίνεις μια ματωμένη αυγή . Πρέπει να νιώσεις βαθιά για να γίνεις μια ματωμένη αυγή . Ν’ αφήσεις να σε κλέψει ο ‘Ερωντας για να γίνεις μια ματωμένη αυγή . Μέσα πολύ είναι το έξω . Οι κυνηγοί των κεραυνών το ξέρουν . Δημιουργία . Εντροπικό φώς . Ενδελεχές άλικο ..